Dokładnie, wszelkie sytuacje i przeciwności spotykające bohatera kompletnie nie były w stanie mnie poruszyć, bo ja z kolei nie byłem w stanie się z nim utożsamić. Podczas gdy większość się zachwyca postacią Afflecka dla mnie był skrajnie antypatyczny.

Rozumiem, ze jakby byl trzezwy i popelnil taki błąd to byś powiedzial,ze to arcydzielo?

pijak budzi sympatię jeśli jego pijaństwo jest następstwem tragedii, jeśli jest jej przyczyną pijaka należy potępić. pomijając ten aspekt artyzm filmu w ogóle do mnie nie przemawia - postaci jakby grane przez naturszczyków - nie lubię

Mozesz go potępic i nadal uwazać film za dobry. Nie musisz nad nim plakać

Alkoholowe uzależnienie zawsze budziło we mnie niechęć, wstręt, odrazę, gniew; tam gdzie niektórzy dostrzegają rozczulającą nieporadność i sposobność do okazania współczucia wobec opilca ja widzę wyrachowaną skłonność do manipulacji i grania na emocjach będącymi jego taktyką na życie. Film z kolei zawsze brałem za formę sztuki inspirowaną życiem i codziennością - trzymającą jednak wobec nich dystans. Jeśli film chcący uchodzić za fabularny pokazuję mi to co mogę zobaczyć każdego dnia na ulicy, imitując w dodatku prawdziwe życie w taki sposób, że gra aktorska, cały ten twórczy wysiłek autorów ciągnie w stronę jakiegoś paradokumentu to mam prawo czuć się nieusatysfakcjonowany. W dodatku na bohatera kreuje się tu postać słabą, nieporadną, balansująca na krawędzi upadku, jakąś taką antyspołeczną. i biorąc pod uwagę to, że bohater przeszedł piekło z trudem utrzymując się na powierzchni film uważam za antywartościowy.

Ale pytanie, czy z każdym bohaterem musimy się utożsamiać, bądź współczuć mu? Skąd takie założenia?

Ten film pokazuje po prostu pewną tragedię, która zrodziła z głupoty, nieodpowiedzialności. A dalszy obraz Lee już po pożarze, to widok człowieka złamanego, doszczętnie zgniecionego przez to co się stało, żyjącego jak ''żywy trup''. To na tym etapie widzimy też upijanie się samotnie w barze i bójki.
Właśnie takie zdarzenia, są trudne w ocenie..Lee sprzed tego wypadku nie jest ukazany jako jakiś patologiczny ojciec, bo wtedy łatwo jest wszystko rozsądzić. Na tamtym etapie, jest to osoba na krawędzi, nadużywająca alkoholu, ale jeszcze nie skreślona i mająca szansę. Sęk w tym, że zdarzają się w życiu takie historie, przegina z alkoholem tak, zachował się nieodpowiedzialnie tak, ale skutek tych grzeszków, jest miażdżący, niewspółmierny do winy, rujnujący wszystko.
Szczerze mówiąc spotkałem się z podobnym przypadkiem, w dość niedalekim otoczeniu i również trudno mi było to ocenić w realnym życiu.