Kenneth Lonergan zabiera nas w podróż z retrospekcją, która jak sam dramat z elementami komedii, bardzo wyważony, stłumiony emocjonalnie, by w pewnym momencie dozując otwierać worek z niezwykłym ładunkiem odczuć. Lee jest symbolem styrania, beznadziejności, bezdroży pustki, nieznoszenia swojego życia, swojej pracy i nienawidzenia wszystkich ludzi, którym trzeba przeczyścić muszlę, rury sprawdzić - odmalowane zniechęcenie, ból zarysowały twarz i skuloną sylwetkę.
Zwykły człowiek z krwi i kości i jego zwykłe problemy.
Fabuła dwu płaszczyznowa przeplata delikatną linie pomiędzy teraźniejszością i przeszłością, śmierć brata, zajęcie się bratankiem, otwiera drogę demonów przeszłości, powrót do miasta, z którego się uciekło, wraca wszystko ze wzmożoną siłą, nagromadzona przez lata zadra w umyśle i sercu zaczyna zbierać żniwo.
Manchester to bolesna przeszłość, ale też możliwość rozliczenia się z nią, Lee z pochylona głową, spuszczonymi oczami, pokrwawiona ręką wciąż próbuje walczyć. Jednostajność, kolana kontrastuje doskonała muzyka, która unosi nas w niebo i aktorstwo. Casey Affleck przy minimalnych środkach wyrazu stworzył majstersztyk, zniechęcenie, wypalenie, irytację wszystkim co nas otacza, to cały Lee.
Michelle Williams epizod stworzyła, ale jaki na miarę nominacji i nie sposób przejść obojętnie wobec tej kreacji, wydźwięk.