Zaskakująco pozytywny film. Poza kilkoma momentami kiedy dowiadujemy się że "ludzie coś mówią" o Lee i kiedy kobieta w porcie mówi że nie chce go widzieć reszta bliskich i znajomych jest bardzo empatyczna i raczej przyjazna bohaterowi. Gdyby film był schematyczny widzielibyśmy sceny pogardliwych spojrzeń, wytykanie palcami. Tutaj jednak ma się wrażenie że ludzie w miasteczku mają szacunek do tragedii, która go spotkała, od pielęgniarki w szpitalu po trenera hokeja.
W bohaterze nie widać może ogromnej przemiany (i dobrze, bo upływ czasu nie gwarantuje wyzbycia się traumy), ale zmienia się jego rzeczywistość (scena kiedy po powrocie do Bostonu rozmawia z nim staruszek któremu naprawia coś w piwnicy) - zaczynają do niego docierać pozytywne komunikaty.
Reasumując, film buduje przekonanie że ludzie są w istocie dobrzy, ale nie robi tego w schematyczny, nachalny sposób.