Pierwsza 1/3 filmu zadaje sobie ambitne zadanie na opowiedzenie historii o dramacie i moim zdaniem temu nie podołał. Główny bohater powraca do starego miasta, gdzie wydarzyła się tragedia - i fizycznie i w swojej głowie, swoich emocjach, jednym słowem widać że jest wciąż poraniony i sobie nie radzi. Odbywa więc tę dwuwymiarową podróż... która zostaje spłaszczona do największego problemu - co zrobić z młodym. Emocjonalność tego filmu polega na pokazywaniu jak wszyscy bohaterowie sobie nie radzą w życiu. I spoko, ja jestem paradoksem - bardzo wrażliwa i bardzo nie. Dałabym się chętnie porwać emocjom, gdyby nie to, że to zupełnie do niczego nie prowadzi i czuję się przez to oszukana. Jest tło, są wydarzenia... I nic! Żadnej głębszej puenty poza tym, że życie jest przerąbane. No jest, ale żeby ocenić taki artystyczny obrazek w tym temacie pozytywnie, musi być uzasadnione po co w ogóle autor chciał to pokazać. Inaczej wygląda jak urywek z wieczornych wiadomości. Nie zrozumcie mnie źle - nie oczekuję schematu, w ramach którego bohater odbywa nie wiadomo jak głęboką podróż w głąb siebie i wychodzi zwycięsko. To nie w fabule leży problem, a w założeniu, w tym co reżyser chce pokazać i dać widzowi. Samo spalenie trójki dzieci i zraniony tym ojciec przy tak brzydkich, szorstkich zdjęciach i tym nieadekwatnym, skaczącym montażu (o którym myślałam w trakcie oglądania więc film stracił na immersji) to za mało, żeby uznać dzieło za wybitne.