Mamy scene, w ktorej glowny bohater dowiaduje sie o smierci swoich dzieci i jakims cudem nie ma krzykow a'la DiCaprio z "Wyspy tajemnic"
-Glowny bohater przezyl osobista tragedia, ale nie stoczyl sie na samo dno; ciec to z pewnosci nie jest szczyt jego marzen, ale moglo byc znacznie gorzej - bohater moglby stać sie kompletnie dysfunkcyjny
-Smierc Joe w holiłodzkim stylu sprawilaby rzewne łzy Patricka, ktore ogladalibysmy na ekranie z czestotliwoscia przynajmniej raz na 5 minut
-Nie ma szarzy Afflecka, nie ma cytatow zmieniajacych zycie rodem z ksiazek Coelho, nie ma happy-endu, ale z drugiej strony nie ma fatum ciazacego nad glowa bohatera
Film jest wywazony przez co bardzo naturalny i autentyczny. Pelno tu nieporadnosci, niezrecznych zachowan i wręcz antyhajpowych zagrywek. Wbrew wielu opiniom nie zauwazylem, aby rezyser gral na emocjach. Film to okno na ulice z waszych mieszkan, w ktorym może rozgrywac się taki dramat.