Ale taka jest konwencja tego filmu, realizm. To film realistyczny i momentami wręcz zimny, wyprany z emocji. Dzięki temu sceny, które już mają nieść ze sobą jakieś emocje są o wiele mocniejsze. Lee jest bardzo wiarygodną postacią, bo jest wrakiem człowieka, ale nie płacze ciągle, tylko wszystko chowa w sobie. Gdy na końcu wreszcie po prostu płacze, ta scena jest wartościowa, właśnie dlatego, że wcześniej nie wyrażał tak chętnie emocji.

Co do nastolatka, znów, on przeżywał bardzo śmierć swojego ojca, ale żałoba nie musi polegać tylko na płaczu. Chował ten ból w sobie, który również potrafił wybuchnąć. Chyba nie do końca zrozumiałeś konwencję filmu.

W przypadku arcydzieł nie mówimy o konwencji bo takie filmy spajają wszystkie możliwe konwencje, ale arcydzieł jest może z 10 w historii kina... Film zrozumiałem całkowicie i uważam go za film bardzo dobry, ale nie wybitny - to wszystko...

W sumie jest w tym sporo racji, ale mam wrażenie, że Manchester by the Sea nie próbował być arcydziełem. To w gruncie rzeczy dość prosty film o prawdziwych emocjach. Nie próbuje być właściwie niczym więcej. Nie chodziło mi o to, że nie zrozumiałeś roku, bo w sumie to nie ma tu nic takiego czego można by nie zrozumieć. Chodzi mi o to, że ten film spełnia wszystkie swoje założenia.

Od aktorów, którzy umieją nadgrać swoje postacie wolę takich, którzy oszczędzają w przekazie, jednocześnie wyrażając emocje. Zdecydowanie w tym filmie jest ta 2 grupa, ale wydaje mi się, że jak na takie sprawy jak śmierć, wcześniejsza tragedia, strata ojca itd to nawet w życiu przeciętny człowiek by był bardziej wybuchowy... Po prostu w tych kwestiach finałowych powinno być wg mnie tego więcej... Ten film jest tak zimny jak Manchester zimą :) Bez względu na to czy to było zamierzone czy nie, ja tego do końca nie kupuję... Film miał potencjał na to, żeby być arcydziełem i może dlatego, że jednak nie był nie zgarnął Oscara...