Film absolutnie nie jest schematyczny! Raczej schematy, które widzieliśmy w tych wszystkich dramatach, przełamuje:
1. Chłopakowi umiera ojciec. Trafia on pod opiekę wujka, który nie stara sie za wszelka cenę zaskarbić sobie sympatię bratanka. Nie rzuca wszystkiego i nie decyduje sie na zamieszkanie z nim w innym mieście i podporzadkowanie sie nowej sytuacji. Postanawia żyć własnym życiem. W którym filmie widziałeś taki motyw?
2. Sam chłopak - nie rozpacza po śmierci ojca, nie staje sie nagle zbuntowanym zrozpaczonym nastolatkiem, który wpada w nałogi i nie moze dać sobie rady w życiu. Wręcz przeciwnie - dobrze sie bawi: imprezy, dziewczyny, próby zespołu. W którym filmie widziałeś taki motyw?
3. Scena, w ktorej żona wyznaje Lee miłość i przeprsza za wszystko. Nie skończyło sie tak, jak w każdym melodramacie. Lee nie rzucił sie na żonę z objeciami i pocałunkami. Nie rzucił niesamowitym patetycznym monologiem o miłości i przebaczeniu, którego pewnie większość sie spodziewała. Po tych wszystkich nieprawdopodobnych wyznaniach żony, jedyne słowa, jakie mógł z siebie wydusić to "Przepraszam, muszę iść.". Tyle wystarczyło, zeby wspaniałe przełamać schemat i znakomicie oddać emocje sceny. W którym filmie widziales taki obrót spraw?
Mógłbym wymieniać dalej...
Na jakiej podstawie stwierdziłeś, ze film jest schematyczny?
Rzadko angażuje sie w dyskusje na forach, ale Twój wpis wywołał u mnie ogromne zaskoczenie. A moze cos przeoczyłem?

zgadzam sie calkowicie...film nieschematyczny...dobry, mocny, ale nie tkliwy...a muzyka...cudowna!!

No i własnie o to chodzi! W tym filmie bohaterowie zachowują się jak ludzie, a nie jak stereotypowe postacie filmowe. Dla mnie też wielkim plusem jest to, że film unika tego co jest zmorą wielu dramatów. Chodzi mi o wciskanie na siłę wzruszenia widzowi. Nieraz oglądając jakiś dramat czułem jakby scenarzyści mi wręcz krzyczeli "tutaj masz się wzruszyć!" w Manchesterze czegoś takiego nie doświadczyłem, emocje przychodziły całkowicie naturalnie.