Nic mi się tu nie zgadzało. Od próby udawania, że film jest kręcony na modłę lat 30, po mało charakterystycznych bohaterów, a kończąc na całkowicie niewciągającej fabule. Fincher ma takie nazwisko, że może sobie pozwolić na eksperymentowanie z kinem, pewnie stąd decyzja, że robimy biało-czarny film. A żeby jeszcze bardziej odtworzyć tamte lata dodamy fatalny dźwięk i poudajemy, że montaż jest na klej. O ile w przypadku Artysty (2012) można było przez chwilę się zgubić i zapomnieć z którego roku jest film, tak tutaj ta maska była aż nazbyt sztuczna.
Gary Oldman wycisnął z Manka wszystko co się dało. Nie była to też jakaś powalająca kreacja, ale i sama postać głównego bohatera na tle chociażby Mayera czy Wellesa, jest jak postawienie obok siebie Polo Cocty, Pepsi i Coca Coli. Po za tym patrząc na Manka ciągle widziałem twarz Churchilla, ale to tylko pokazuje jaką Gary zrobił dobrą robotę w Czasie Mroku.
Co do fabuły, to historia mi się nie kleiła. Starałem się do połowy filmu przekonywać, że to dobre kino i że ma jakość. Niestety flashbacki całkowicie przejęły film, zrzucając sam proces powstawania scenariusza na drugi plan. Wielka szkoda, bo można było tu liczyć na więcej smaczków jak był pisany ten film i trochę więcej samego Orsona Wellesa. Dialogi też nie pomagały żeby zaabsorbować się historią.
Oby kolejne eksperymenty Finchera poszły w inną stronę.
Peace.