Cóż ja czytałam ksiażkę, ale nie zawaham się oświadczyć, że film jest lepszy od niej :] tak, o wiele lepiej sie oglada niż czyta. W książce Fany jest tak nieśmiała i głupiutka, że aż irytuje, a Edwart niespodziewanie pod koniec ksiażki orientuje sie co sie dzieje (tzn. musi sie zakochać w niej). Po przeczytaniu ksiażki wcale nie chciało mi sie ogladac filmu, ale po oglądnięciu filmu miałam ochotę by powrócić jeszcze raz do tej lektóry. Film zachowuje dystans tamtejszej epoki a zarazem wprowadza elementy (emocje) bliskie współczesnemu widzowi, przez co jest bardziej dostępny, a fabuła (wybaczcie) "nie przynudza". Cóż mogę jeszcze dodać, chyba tylko to, że losy tego filmu mogły potoczyć sie inaczej ... ale tak sie nie stało ;] pzdr

tak, końcówka to chyba najmocniejszy element filmu;). i przewijające się 'nie mdlej' no i listy... zgadzam sie w pełni, że książka ta była najbardziej nużącym dziełem pani Austen...

no i wszyscy mają denerwująca tendencję do ignorowania napisu na początku 'na podstawie powieści Jane Austen I JEJ LISTÓW'

Mansfield Park to rzeczywiscie najnudniejsza książka Jane Austen (mojej ulubionej pisarki :) ale nie zgodze sie z tym ze film jest lepszy i ze Fanny doprowadzała do irytacji. Ogolnie film jest fajny, jednak nie podobały mi się kostiumy i dekoracje, zupełnie nie spełniały wymogów tamtejszej epoki, a juz najgorszym pomieszczeniem był salonik, który prezentował sie nie jak bawialnia pałacu, tylko jak sypialnia jakiejs chaty. to było porazające.... I nie podoba mi sie jak filmy na podstawie ksiązek J.A. są unowoczesniane

Po długich poszukiwaniach obejrzałam ten film!Ale zawiodłam się. Czytałam Mansfield Park i choć nie była to porywająca powieść miała swój urok, a nieśmiała i skryta Fanny wzbudzała sympatię.
Gdyby nie tytuł i imiona bohaterów to uznałabym, że jest to film o czymś zupełnie innym. Wszystko tu przesiąknięte jest seksem i chwilami obrzydzające. Zdecydowanie nie polecam!

To jest bardzo dobry film o tej epoce, natomiast niezbyt dobra adaptacja (może dlatego, że reżyserka inspirowała się także listami i epoką pojętą w duchu postkolonializmu).
Lubię Austen, ale gdy np. po raz kolejny oglądałam Emmę z Gwyneth Paltrow, zaczęłam mieć po dziurki w nosie tej głupiutkiej gęsi, której jedynym zmartwieniem są faceci. Film pokazuje Anglię kolonialną, której ciemnej strony sami bohaterowie nie mają ochoty dostrzegać. Następuje w nim zderzenie angielskich naiwniaków z ludźmi, którzy byli i widzieli całe zło dziejące się w zamorskich krajach. U Austen próżno tego szukać, ale też z punktu widzenia postkolonializmu dzieła Austen są przebrzmiałymi ramotami pisanymi przez kogoś, kogo nic nie interesowały aktualne sprawy kraju a jedynie miłostki w zaścianku.