Nie udało się. I, co ciekawe, zawiniło coś, co zdawało się silną stroną filmu - bo Sofia Coppola. Scenariusz jest rzeczywiście nieco płytki i jednostronny (choć jak rozumiem i tak idzie on pod prąd myśleniu historycznemu). Recenzent "Polityki" nazwał film infantylnym i jest w tym sporo racji - nie daje on dostajemy bowiem jakiejkolwiek głębszej refleksji nad tą jakże tragiczną postacią. Również reżyseria kuleje - niestety, film jest miejscami... po prostu nudny. Czeka się no przynajmniej na jakiś romansik! A tu nic. Oczywiście, życie nie zawsze jest ciekawe. Ale starą zasadą jest, że jeśli robimy film, w którym niewiele się dzieje, to musimy być co najmniej Tarkowskim, Bergmanem. A Coppoli zdecydowanie do tych mistrzów daleko.
Co się za to udało?
1. Aktorstwo - Kirsten sprawdziła się świetnie.
2. Muzyka - soundtrack mógłby być drugą częścią "Lost in translation", świetny, energetyczny, ale nie pozbawiony miejscami melancholii. Pomysł na współczesną muzykę rockową też sam w sobie ciekawy.
Jak spadać, to z wysokiego konia.
Zosia spadła.