Ile w tym filmie jest Marii Magdaleny? Tak naprawdę to jedynie pierwsze pół godziny skupia się na tej postaci i mocno ją nakreśla. Młoda kobieta, żyjąca w patriarchalnym społeczeństwie, chce czegoś innego niż posiadanie męża i gromadki dzieci. Przez swoją odmienność czuje się samotna, przez brak akceptacji walczy z niskim poczuciem własnej wartości. Pomysł uchwycenia uniwersalności tych problemów, pomimo że akcja dzieje się w czasach biblijnych bardzo mi się podoba, jednak w praktyce jest to wszystko zbyt jednoznaczne i łopatologiczne, nie zostawiając widzowi pola do własnej analizy. W każdej scenie i słowie Maria Magdalena musi udowadniać jak bardzo jest inna i wyjątkowa. Jednak największy problem z jej postacią polega na tym, że po tej pierwszej silnej ekspozycji, główna bohaterka zupełnie ginie. Owszem, na ekranie pojawia się charyzmatyczny Phoenix w roli Jezusa, ale wydaje się, że scenariusz po prostu coraz bardziej śledzi dylematy Jezusa kosztem Marii. Na jej postać jakby zabrakło pomysłu, rozwinięcia, ciężko w jej przypadku mówić o jakiejkolwiek przemianie, ani o rozwiązaniu trapiących problemów. O tyle niezręcznie, że wciąż jest to tytułowa postać, a twórcy czujac tę presję na siłe próbują uchwycić jej jak najwięcej, nie mając przy tym już nic do zaoferowania. Na siłę upychana jest do kolejnych wydarzeń, a każda jej mina musi zostać zarejstrowana, tak by ten wątek dalej był prowadzony.

”Maria Magdalena” a Bibilia. Od początku otrzymujemy komunikat jasny do zrozumienia, że owszem, film sięga do wątku biblijnego, ale będzie do tego luźno podchodził. Czarnoskóry Piotr, 43-letni aktor grający Jezusa i Maria Magdalena, o której jest jednynie kilka drobnych zmianek w źródle. Słuchałam wiele wywiadów z twórcami i bardzo podkreślali, że to nie będzie film religijny. Kłopot w tym, że odchodząc od wzorca, twórcy nie oferują nam w zamian nic ciekawego. Raz się trzymają Bibli, raz nie, nie mając w tym żadnego klucza. Na etapie scenariusza jest wiele luk i często brakuje logiki. Śmierć Jezusa wydarza się bez sensu, nie wynikając z niczego. Do tego, kiedy fabuła oddala się od Biblii, zupełnie bezcelowo opiera się na tanich sensacjach jak relacja Jezusa z Judaszem, czy romantyczna więź z Magdaleną, sprawiając, że film staje się coraz bardziej pusty i o niczym.

DUBBING!!! Jakimś cudem polski dystrybutor uznał, że ten film, który prędzej określiłabym jako heretyczny, to chrześcijańska pasza i będzie puszczany jedynie w wersji z dubbingiem. Ale co to był za dublaż! Robiony chyba strasznie na szybko, tak zły, jakby podłożono dzwięk jednego z odcinków „Trudnych spraw”. Na szczęście im bliżej końca, tym coraz mniej słów i coraz bardziej da się to znieść.

Joaquin Phoenix jako Jezus. Podstarzały, niechlujny, w pozostawiająch wiele do życzenia szatach. O dziwo, to wszystko się broni. W scenach, kiedy Jezus przemawia, albo dokunuje cudu, w Phoenixie jest tyle charyzmy, czaru, blasku, że po prostu hipnotyzuje i całkowicie porywa swoją osobą. Ten film bardzo chciał uchwycić jakiś inny wymiar, pewien rodzaj duchowości i w scenach z Joaquinem łapie tą niezwykłą cząstkę, ale podkreślmy: ani nie jest to zasługa scenariusza, ani poprowadzenia tej postaci, wyłącznie kunszt wybitnego aktora. Fabuła mam wrażenie, że wręcz mu w tym przeszkadza.

Rooney Mara jako Maria Magdalena. Nie do końca jestem zadowolona z jej gry, bardziej obwiniając o to reżysera, króry niezwykle uporczywie stara się umieszczczać ją jak najczęściej na ekranie, nie mając w tym żdanego pomysłu. Przewrotnie, kiedy na ekranie pojawia się Phoenix i bierze ciężar uwagi na siebie, Rooney zaczyna się coraz lepiej czuć, powoli kradnąc drugi plan i pokazując na co ją stać. Z tą aktorką jest tak, że może zagrać część scen nie do końca swobodnie czy przekonywująco, ale pojawia się ten moment, ten kadr, w którym wygrywa wszystko. Tutaj też zdarzają się perełki. Ujęła mnie scena w której Maria Magdalena wysłuchuje kazania Jezusa. Jego pasja, umiejętność porwania tłumu, jej zachwyt i szczęście w oczach. Gdybym mogła sobie życzyć, jaki powinien być ten film, to taki jak ta scena, siegąjąca po prawdziwe emocje i prawdę o ludziach, bez przerostu formy nad treścią.

Drugoplanowe postacie. Śmieszne jest to, jak bardzo Maria Magdalena musi być ponad apostołami. Feminizm rządzi. Jest prawą ręką Jezusa, w zasadzie pośredniczką między nim a uczniami, jest w centrum każdej rozmowy i zdarzenia. Po raz kolejny pytam po co i rozkładam ręce. Apostołowie są, bo są. Piotr jest czarnoskóry i to jest jego główne zadanie w filmie. A reszta po prostu chodzi po polach. Tu przy okazji, film jest zbyt długi w tych swoich wędrówkach i bezsensownych rozmowach. Wątek Judasz jest nieco bardziej rozwinięty, ale też ma straszne przeskoki w fabule, bazując na naszej wiedzy z Biblii, jednocześnie wciąż starając się od niej odciąć. Dziwne.

Zdjęcia. Ten element uważam za bardzo udany. Dają poczucie wielkiej przestrzeni, w której możemy po prostu usiąść na środku pola i pomyśleć. Ulubiona scena, kiedy Jezus z Marią siedzą samotnie daleko od siebie, zaczynając na siebie zerkać. Troche niezręczna, ale w tym szczera i pełna życzliwości.