Na film ten natknęłam się przypadkowo i, przeczytawszy wcześniej opis, który mnie
zafascynował, obejrzałam. „Markheim” to zaledwie 25-minutowe dzieło, relacjonujące niejako
walkę wewnętrzną głównego bohatera, rozważającego zabójstwo pewnego bogatego
antykwariusza. Film, jak wspomniał już przedmówca, nie ma klasycznej akcji, wszystko dzieje się
niczym we śnie, co nadaje dziełu atmosfery mistycyzmu, dziwaczności, podkreślonej czernią i
bielą oraz pokrętnością ścieżki dźwiękowej, tak charakterystycznej dla starych wytworów
kinematografii. Kamas i Bardini wyśmienicie zagrali swoje, tak przecież krótkie, role, choć
„Markheim” nie obfitował w dialogi... może to właśnie jest przyczyną tak karygodnie niskiej
oceny? Może młode pokolenie, albo w ogóle ludzie, nie przywykli do filmów, w których cały sens
nie jest położony na srebrnej tacy?
Aktorzy imponująco nadrobili wszystko mimiką, akcentem, mową ciała, zadając pytania i nie
udzielając jednoznacznych odpowiedzi, jakby pragnęli zmusić tym widza do własnej interpretacji.
Ostatecznie niejasnym jest, czy Markheim popełnił zbrodnię; wydaje się oczywistym, że tak, a
jednak odchodzi bez słowa, co przecież byłoby nie możliwym w zaistniałych okolicznościach.
Uważam, więc, że zbrodni nie popełnił, bo to sumienie, z którym pod koniec filmu toczył bój słowny,
wygrało starcie, a sama zbrodnia miała miejsce wyłącznie w wyobraźni mężczyzny.
Motyw morderstwa skojarzył mi się trochę z motywem ze „Zbrodni i kary” Dostojewskiego;
morderstwo miało zarówno poprawić byt Markheima, ale też posłużyć swoistej idei,
wedle której antykwariusz sam był pośrednio mordercą, dając
klientom zbyt mało za antyki wpędzając ich tym w nędzę, a ostatecznie doprowadzając do
śmierci. Film był bardzo dobry, choć może dla tych „młodych” widzów nazbyt staromodny (bo niby
po co silić się na pomyślunek, skoro można obejrzeć jakiś badziew pełen efektów specjalnych i
z cycatymi blondynkami?). Uważam, że „Markheim” miał charakter i zasługuje na więcej niż
jakieś 5,8!