Do obejrzenia zachęcił mnie odcinek "na skróty" i zdecydowanie nie żałuję. Film
oglądałem na raty, do najlżejszych nie należy, ale pomiędzy kolejnymi seansami nie
mógł wyjść mi z głowy. W zasadzie nie wiem, czy to bardziej dramat o alienacji,
dorastaniu i poczuciu wyobcowania ubrany w horrorowy kubraczek, czy też horror z
elementami psychoanalizy.
Martin pozornie przedstawiony jest jako osoba chora psychicznie, ale nie w ten sposób,
co Rutger Hauer w "Autostopowiczu" lub Jack Nicholson w "Lśnieniu". Nie jest to typ
psychopaty ze śmiechem na ustach zabijającego swoje ofiary. od razu widać, jak
chłopak cierpi. Cierpi z powodu samotności, cierpi z powodu nieprzystosowania do
otaczającego go świata, którego najwyraźniej nie rozumie, cierpi, bo jest inny. Jako
formę wyzwolenia się z tego cierpienia wybrał drogę wampirów, które poznał dzięki
starym filmom. Przejmujący obraz miotającego się w bezradności wrażliwca zestawiony
jest ze szczegółowo pokazanymi scenami przemocy, jakiej chłopak się dopuszcza, co
robi piorunujące wrażenie i wywołuje skołowanie u widza.
Doskonała są muzyka i scenografia przywodzące momentami na myśl filmy noir,
doskonałe są czarno-białe wstawki, doskonałe jest aktorstwo i w końcu doskonały jest
cały film, zaś końcowa scena wbiła mnie w fotel i zacząłem się zastanawiać, czy to Martin
był szalony, czy szalony był świat, który go otaczał. Nie wiem.
Pewne jest z kolei to, że postać głównego bohatera skonstruowana jest po mistrzowsku,
to jedna z bardziej sugestywnych kreacji niezrównoważonego człowieka, jakie zdarzyło
mi się widzieć. Budzi skrajne emocje (naprawdę budzi, nie tylko w założeniu), od
poczucia obrzydzenia do dopingowania mu w próbie tworzenia normalnej relacji z
kobietą.

Zbyt długie rozmyślanie nad tym niewątpliwym dziełem i sposób, w jaki stworzony został
bohater, jak i całe groteskowe środowisko, w którym dane mu było żyć, prowadzi do
wielu karkołomnych hipotez: "A co, jeśli Martin nie zabijał, a szalony był Coda, który
naginał rzeczywistość do swoich potrzeb, bo przecież Martin to Nosferatu?", "A co, jeśli te
chore wybryki były jedynie wytworem samotnego, zdesperowanego umysłu?" .
Zdając sobie sprawę z bezsensu tych rozważań, zakończę ten chaotyczny pean. Za
wspomniany chaos przepraszam, pisane bezpośrednio po seansie.