Nie pokładałam zbyt wielkich oczekiwań w tym filmie, poszłam na niego do kina jak na średniej klasy komedyjkę o romansie dwójki francuzów. Jednak już na początku seansu zorientowałam się, że jest to film z kategorii tych 7/10. Ładne zdjęcia, piękna scenografia, dobre aktorstwo, brak widocznych niedociągnięć. Nie do końca wiadomo o co chodzi, i nie wiem, czy to przez moją nieuwagę, czy to celowy zamysł reżysera, ale pozostawia pewną aurę tajemniczości. Jednak w raz z rozwojem akcji nabrałam poczucia, że film jest zdecydowanie bardziej 8/10. Natomiast za końcówkę, po paru dniach przemyśleń, daję zasłużone 9/10. Może nie jest to nic odkrywczego, nie nadaje się na galę rozdania Oscarów, ale film jest po prostu piękny i, według mnie, bardzo inspirujący. Pod względem tematyki porównywalny do ostatniej francuskiej produkcji - "Pan Zabawka" - oraz szwedzkiego kandydata do Oscara - "W Trójkącie" - tyle że, w przeciwieństwie do tych dwóch, dobrze zrobiony. Zarówno problem fałszywego szczęścia bogaczy i celebrytów, jak również uprzedmiotowiania się ludzi biedniejszych, w pogoni za takim szczęściem, został ukazany bardziej realnie i harmonijnie. Postaci są bardzo dobrze wykreowane, tajemnicze, niejednoznaczne. Według mnie głównym przekazem jest to, że nie można oceniać ludzi na podstawie tego ich skrawka, który widzimy, ani też ufać za szybko w ten miły uśmiech czy ładne oczy. Film jest okropnie brutalny w swojej prawdziwości, ludzie naiwni, którzy tak samo jak bohaterowie przejechali się na swoich uczuciach i zawiedli na ich odbiorcach, mogą mieć na tym seansie powrót do trudnych wspomnień. Tak jak w prawdziwym życiu, nie ma w tym filmie postaci dobrych i złych. Każda jest na swój sposób tragiczna i pobłądzona, a nastawienie do nich zmienia się wraz z rozwojem akcji. Momentami przywodzi na myśl kino Jarmuscha. Generalnie bardzo wysoka klasa, dzieło godne polecenia, chętnie kiedyś wrócę do tego filmu.