Unikał tematu jak mógł, zawarł z samym sobą śluby milczenia, uznając na ekranie, że Franco nie istnieje – tak samo, jak Franco skazał na zapomnienie swoje ofiary. Po bardzo osobistym filmie „Ból i blask” Almodovar przekracza swoje kolejne bariery. Bo chociaż wydaje się, że wojna domowa jest tutaj zaledwie klamrą – wszystko zaczyna się przez zbiorową mogiłę i na niej się kończy – to jej echa brzmią przez cały film.

Począwszy od tego, że mama Any uważa się za apolityczną, przez konserwatywnego ojca dziewczyny, aż po wydawać by się mogło prozaiczną tortillę de patatas, która tylko uwypukla to, jak Ana nic nie wie o historii kraju, w którym żyje. Twórca próbuje nam uzmysłowić, że to dobrze chcieć zbudować coś po swojemu, ale nie można zapominać o korzeniach. Janis działa w drugą stronę. Doskonale wie, ile krwi przelano, ale mimo wszystko powiela te same błędy. Sama odkrywa prawdę, która później próbuje zakopać, sama podpisuje swój własny „ślub milczenia”. Na dłuższą metę nie da się jednak udawać.

„Matki równoległe” są zupełnie inne niż poprzednie filmy Almodovara. Bardziej surowe, mimo nadal ogromnego znaczenia kolorów, czerwieni. Stroje i scenografia świetnie akcentują nagłe zmiany nastroju, jak np. moment, gdy Janis wychodzi ze swojego kolorowego mieszkania i wkracza do szarych pomieszczeń, w których przebywa Arturo.

Jest bardziej refleksyjnie, choć nadal to zamknięta opowieść, po seansie nie ma tutaj pytań bez odpowiedzi. Doskonale wiem, że niektórzy uważają, że jego filmy są przeciągnięte, o niczym, ale ja odbieram je zawsze bardzo realnie.

Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/ZbcmlYK6lqc