Rok 1930 był bardzo ciekawy w historii kinematografii. Tylko i wyłącznie wtedy dwukrotnie wręczone zostały nagrody Akademii Filmowej w edycjach: wiosennej i jesiennej. Pierwszą z nich wygrał musical Harryego Beaumonta pt. Melodia Broadwayu. Myślę jednak, że gdyby owego roku odbyła się tylko jedna edycja Oscarów na tę nagrodę nie film ten nie miałby najmniejszych szans.
Dwie siostry Hank i Queenie Mahoney (w tych rolach Bessie Love i Anita Page) przyjeżdżają na zaproszenie swojego przyjaciela Eddiego Kernsa (Charles King) do Nowego Yorku, aby wystąpić na Broadwayu. Amerykański sen po raz kolejny zostaje spełniony. Teraz tylko czekać, aż podbiją całą Amerykę, a potem świat. Napotykają je jednak problemy natury.. uczuciowej. Eddie, który planował już ślub z Hank, zakochuje się niespodziewanie w jej siostrze. Ona jednak, nie chcąc sprawiać jej bólu, wpada w ręce Jockowi Warrinerowi (Kenneth Thomson), należacemu do nowojorskiej elity. Jak to może wpłynąć na ich karierę i wzajemne relacje?
Jak w każdym musicalu, ogromną rolę w Melodiach Broadwayu odgrywa ścieżka dźwiękowa, która jest wykonana naprawdę dobrze. Piosenek słucha się miło, choreografia została dokładnie dopieszczona, a aktorzy odpowiednio dobrani. Wszystko wygląda naprawdę dobrze i estetycznie i.. to by było na tyle. Brakuje tu elementu zaintrygowania widza. Ot zwykła historyjka na sobotnie popołudnie.
Można się spierać, czy jeżeli w roku 1930 Oscary zostały rozdane tylko raz to, czy film Beaumonta zostałby nagrodzony. Według mnie dużo brakuje mu do drugiego zwycięzcy z tamtego roku, czyli doskonałej antywojennej produkcji – Na zachodzie bez zmian. Członkowie Akademii Filmowej, zdecydowali się jednak wtedy na podwójne rozdanie nagrody i tego już nikt, nigdy jej nie odbierze. Melodia Broadwayu zapisała się już na zawsze w historii kinematografii. I choćby z tego względu warto się z nią zapoznać.