Przede wszystkim w tym filmie irytowała praca kamery. Te momenty kręcone przez amatora tosterem (czy innym cholerstwem nie nadającym się do tego) odebrały temu filmowi sporo, a mnie takiej chęci do wciągnięcia się w film.
Wręcz od tych scen głowa mogła rozboleć.

Z kolei większość scen z burmistrzem była jakby... z innego filmu. Trochę nie pasowały do tego filmu.

Oczywiście była kilka momentów, które miały nam podnieść ciśnienie (jak ta niesamowita akcja z konwojem pieniędzmi), ale uważam, że film lepiej by się oglądało bez tego.
W końcu każdy wie, że więcej emocji jest w przejeździe kolumny policyjnej po zatłoczonych ulicach (i to z drugiego końca miasta), gdzie każda ciężarówka lubi taranować radiowozy, niż wysłać helikopter, który miałby na pewno łatwiejszą drogę do celu. No, ale widzowie muszą mieć przy czym obgryzać paznokcie.

Kolejnym takim głupim elementem był niezniszczalny laptop z samoregenerującą się baterią. Do tego laptop, który jest niewidzialny, bo nikt z pasażerów, ani ze złej ekipy go nie widzi.
A oczywiście po drugiej stronie ekranu znajduje się zakochana dziewczyna, która zamiast martwić się o swojego chłopaka, martwi się o to, że nie powiedział tych magicznych słów. W końcu chwila do tego odpowiednia była.

No i oczywiście biegnący w miejscu policjanci na moście. Taki dramatyczny finał, że miałem wtedy aż łzy w oczach. To napięcie, czy biedni panowie jedzący pączki pokonają te 100 metrów w czasie krótszym niż 2 minuty.

I jeszcze ta scena zapierająca dech w piersiach, a więc:
"- Kup 2 galony mleka.
- Ale czemu? Zawsze kupuję 1.
- Ale teraz kup 2."
I to w takim momencie. Majstersztyk dialogowy.
A tak na serio, to nigdy nie wiem, po co komu taka głupia, nic niedająca 30-sekundowa scenka. No po co?

Ale jak wspomniałem w temacie, film nie jest zły. Ale też nie jest jakiś zaskakujący. Ot miłe kino do obejrzenia po obiedzie.