Gdy po raz pierwszy obejrzałem „Metropolis” byłem pod wielkim wrażenie. Nie powiem w pierwszych 5 minutach troszkę raził wygląd postacie (nie do takich byłem przyzwyczajony) i muzyka wydawała się nie na miejscu, ale to uczucie szubko zginęło wraz z rozwojem akcji filmu. Lecz gdy obejrzałem go po raz drugi dopiero zrozumiałem, co tak naprawdę przedstawia ta historia.
Partia Marduka aż się prosi o porównania z oddziałami „SS” baz wglądnie ścigają i niszcząc każdego robota, który nie jest na swoim miejscu. Chodzi nie tylko o zachowanie, ale i ich wygląd, który nasuwa skojarzenia do niemieckich nazistów. A po drugiej stronie mamy rebeliantów z dolnej strefy, którzy o wszystkie swoje nie powodzenia obwiniają roboty a jedyna drogę w ich rozwiązaniu widza w zbrojnym przewrocie. By na zgliszczach zbudować nowe równa wprost socjalistyczne społeczeństwo. Czyżby rewolucja październikowa? Wiec może to nie opowieści o dwójce zagubionych w tym futurystycznym mieście bohaterów, lecz o najgorszych najbardziej prymitywnych cechach człowieka? Prosty film animowany a jednak przestroga przed nami samymi.