Ani plakat, ani opis nie wskazywały na coś dobrego – ot, kolejny nastoletni melodramat, który wyskoczył prosto z generatora tego typu filmów. Ale nie, nie tym razem. Już pierwsze sceny wyprowadziły mnie z błędu, spotkanie w kinie utwierdziło w przekonaniu, a równy poziom utrzymano do końca. Choć 15 minut mniej dobrze by tej produkcji zrobiło.

Bo „The In Between” ma w sobie coś takiego, co sprawia, że chce się go oglądać. Duży wpływ odgrywają kwestie wizualne – to, jak rozdzielono życie przed wypadkiem i bezpośrednio po nim. Rzeczywistość przed, gdy do życia Tess wkracza Skylar, jest pełne kolorów, ciepła, dziewczyna w końcu czuje, że spotkało ją coś dobrego. Wyłania się zza swojego aparatu. Ale twórcy nie pozwalają nam się zadomowić w tym świecie, jesteśmy z niego brutalnie i na siłę wyrywani do tego ponurego i pozbawionego nasycenia. Naznaczonego kadrami ze szpitala, ale też tymi z domu, gdy dziewczyna nie chce wyjść z łóżka. To wszystko podkreśla jej trudny stan psychiczny.

Dodatkowo ta „druga” rzeczywistość jest poprzecinana sekwencjami nadnaturalnymi, które choć pod względem technicznym nie są najwyższych lotów, to dobrze działają na fabułę. Dzięki nim nie jest aż tak przewidywalnie, jak się zanosiło.

To, co jednak zadziałało na mnie najmocniej, to delikatność w kreacji protagonistów. Oczywiście wielka w tym zasługa udanego castingu, bo między bohaterami czuć chemię, ale też scenariusza. Mimo że to wszystko jest zbudowane na bazie wakacyjnego romansu, to dają sobie czas, żeby się poznać, nie odkrywają od razu wszystkich kart, nie od razu odsłaniają przeszłość, słabości i wreszcie, ich relacja – tak, jak całość świata dookoła – jest delikatna. W zalewie produkcji wulgarnych, w których sceny rozbierane dostajemy co kilkanaście minut, to miła odmiana.

Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/Srp70bj0e3M