Mam dokładnie takie same odczucia ...

Też dziś od razu pomyślałem o tym filmie jak dowiedziałem się, że Robin zdecydował się na taką śmierć...

Nie rozumiem, tak ja i Ty. Ale - co my możemy wiedzieć o Jego życiu?

Popelniasz zasadniczy blad dokonujac oceny czlowieka-aktora, czyli mistrza udawania, kreacji. Skad mam wiedziec czy Williams w ogole czul sie szczesliwy, albo spelniony jako artysta, maz, ojciec. Rzeczywiste zycie prywatne gwiazd ze swiecznika jest tak naprawde nam nieznane, podawane w szczatkowych fragmentach przez nie zawsze zyczliwe media.
Dla zwyklego przecietnego Kowalskiego Williams byl w jakims sensie uosobieniem czlowieka sukcesu. Tymczasem zdaje sie, ze w jego zyciu istotna i destrukcyjna zapewne role odgrywaly uzywki. Zakladam, ze zmarly byl wrazliwym mezczyzna, wiec latwo wyobrazic sobie, ze siegajac np. po alkohol (a robil to wielokrotnie) topil w nim swoje wewnetrzne smutki. Dodajmy do tego depresje, ktora jest niesamowicie trudna do zwalczenia i mamy tragiczny final.
O mozliwych przyczynach smierci mozna mowic i mowic. Trudno oceniac kategorycznie decyzje o samobojstwie, ale dla mnie jest to nie do pomyslenia. W koncu samobojca odchodzi, a bol wsrod bliskich pozostaje.

Nie oceniam go na podstawie kreacji, jakie tworzył, ponieważ doskonale zdaje sobie sprawę, że każda z nich jest tylko maską, świetnie odegraną rolą w przedstawieniu, i wcale nie pokazuje człowieka, który za kreacjąsię kryje.
Natomiast jako człowiek pełen humoru przedstawiał się w swoich doskonałych stand-upach, które przecież pisał sam. Nie wcielał się w nich w nikogo, był sobą.

Drugiej części mojej wypowiedzi nie złapałeś zupełnie. Doskonale zdaję sobie sprawę, że nie znaliśmy tak naprawdę Robina Williamsa, jego życia, jego codzienności. Nie mniej jednak, nawet zakładając, że życie rodzinne mu się nie układało (w co nie wierzę, bo nie tak dawno wziął ślub, miał dzieci, wnuki, także na tej stopie raczej był człowiekiem spełnionym), cały świat jest pełen ludzi, którzy go kochają i uwielbiają. Żył w materialnym bogactwie. Wykonywał zawód, który kochał, przeplatając go słodko-gorzkimi stand-upami, do których też go nikt nie zmuszał.

Mimo wszystko, zrobił co zrobił.
Ja przyczyn nie będę rozstrząsał, nie jest to moja sprawa, ani też mnie to za bardzo nie interesuje.
Po prostu, smutna nauka płynie dla mnie z jego śmierci i tyle.

Pozdrawiam

Moze uznal, ze jego "misja" jest zakonczona i juz. Malo takich bylo? Rutynowe, mechaniczne zycie w swiecie blichtru bywa emocjonalna wydmuszka. Przyklejony usmiech w stand-upach moze byc naturalny, jak i wykreowany. Bycie komikiem to tez element autokreacji. Na ten temat, na temat depresji napisano opasle tomy... Przypadek J. Kowalczyk, bogatej i sexownej kobiety pokazuje, ze absolutnie kazdego moze dopasc.

Rowniez pozdrawiam:)

"Nie mniej jednak, nawet zakładając, że życie rodzinne mu się nie układało (w co nie wierzę, bo nie tak dawno wziął ślub, miał dzieci, wnuki, także na tej stopie raczej był człowiekiem spełnionym)"

Dwa rozwody, trzecia żona... To wg Ciebie świadczy o poukładanym życiu rodzinnym i spełnieniu " na tej stopie"?

"cały świat jest pełen ludzi, którzy go kochają i uwielbiają."

Niech Ci będzie, ze na świecie jest pełno ludzi, którzy go uwielbiają i kochają, ale jak widać zabrakło chociaż jednej osoby, która go naprawdę znała i rozumiała.

Robin miał wnuki? Bo nigdzie nie znalazłam takiej informacji. Wydawało mi się, że nie ma.

Dużo ćpał swego czasu, narkotyki zmieniają sposób myślenia człowieka i zawsze są konsekwencje ich brania. Gdyby ich nigdy nie brał to zapewne żyłby dalej i był szczęśliwym człowiekiem..

Ale pieprzysz. Sorry, ale w temacie narkotyki/depresja ludzie bardzo często mylą kolejność, czyli przeważnie najpierw jest depresja a potem są narkotyki. Co by nie było one poprawiają humor, niestety na krótko i niosą przeważnie za sobą konsekwencje zdrowotne.

Sam pieprzysz. Narkotyki to na początku beztroska zabawa w większości przypadków, potem przychodzi uzależnienie i depresja.

Jak głupi jesteś i nie umiesz czytać ze zrozumieniem to już nie moja wina, bo nigdzie nie napisałem ze dragi są cacy. Wniosek który wysnułeś ze gdyby nie narkotyki to do dziś by żył i byłby szczęśliwy to sobie z powietrza wziąłeś. Prawda jest taka ze nie wiadomo z jakich przyczyn miał depresję, ale tak jak napisałem ludzie często popadają w uzależnienie bo w dragach szukają choć chwilowego lekarstwa na ich stan ducha.

Jesteś tak głupi, że nadajesz się do sejmu. Wiadome jest, że narkotyki albo bierze się, aby "leczyć" depresje albo dla zabawy. Chyba nigdzie nie zarzuciłem ci, że dragi są cacy. A koleś ostro ćpał i chlał w młodości, to zostawia ślady w mózgu na całe życie. Wątpię, że większość młodych ludzi, którzy osiągnęli sukces zaczęło ćpać, bo mieli depresję. Ona przyszła później jako skutek. I użyłem zwrotu "zapewne by żył".

Wybacz oświecony ze śmiem się sprzeczać. No tak, pewnie ze nie musiał zacząć ćpać bo miał depresję, ale to ze odnosił sukces w sferze zawodowej nie oznacza ze w życiu prywatny układało się po jego myśli. Depresja może być skutkiem złych doświadczeń z przeszłości, albo być skutkiem jakiejś choroby, a wtedy często nawet odniesienie życiowego sukcesu nie pomaga. Nie chcę mi spekulować na temat prawdopodobnych przyczyn jego stanu ducha, mam za małą wiedzę na jego temat żeby coś takiego robić, to właśnie Twoje wypowiedzi są taką spekulacją. Sformułowanie jakiego użyłeś "zapewne by żył" nie wiele tu zmienia, jak dla mnie z Twoich wypowiedzi jasne jest ze Ty już znalazłeś przyczynę jego samobójstwa. Nadużywanie narkotyków faktycznie może prowadzić do depresji, ale jest wielu ludzi którzy w młodości dużo chlali i ćpali ale potem się ogarnęli wyszli z nałogów i nauczyli się cieszyć życiem.

Znalazłem przyczynę: depresja, wzmocniona narkotykami albo przez nie wywołana. Ponad połowa samobójstw ma jakiś związek z używkami a conajmniej 1/4 ćpunów/alkoholików targa się na swe życie.

Tylko człowiek nieszczęśliwy bierze narkotyki, normalnym one nie są do niczego potrzebne.

Niszcza nasz układ nerwowy i nasz mózg. To o wiele bardziej skomplikowane niż myślenie :)

Mam no kompie ten film i wreszcie mam powód żeby go obejrzeć.

Na onecie był krótki artykuł dziennikarza, który kiedyś z nim przeprowadził wywiad. Najbardziej rzuca się w oczy:
"Robin Williams był komikiem, który uwielbiał poważne role i paradoksalnie był w nich lepszy niż w komediowych. O sobie mawiał, że jest współczesnym Pierrotem – smutnym klaunem, któremu nikt nie patrzy zbyt długo w oczy. Pytany, dlaczego szybko odpowiadał, tłumaczył, że nikt nie lubi zaglądać w jądro smutku."

oraz

"Nie wierz w te opowieści o tym, jak sztuka wyzwala. Sztuka zniewala. Stajesz się jej niewolnikiem. Ludzie chcą od ciebie tylko tych zabawnych ról, producenci chcą od ciebie tylko wyników. Żyjesz pod presją, ale w każdym wywiadzie musisz uśmiechać się i mówić, jak wspaniale pracowało się na planie. Dlatego tak bardzo cieszę się, że w najlepszych filmach już zagrałem. Gorzkie słowa, to nie wyraz rozczarowania i szczerości. Po co się okłamywać. Ale żeby nie było, że tylko marudzę – pewnie, że bawimy się na planach, pewnie, że płacą nam za to spore pieniądze. Problem polega na tym, że pieniądze to nie wszystko…"

Zastanawiam się, dalczego na Filmwebie była jedynie malutka wzmianka o jego śmierci (zniknęła w natłoku nowych informacji), a w przypadku innych zazwyczaj jest to duże zdjecie czarno-białe dostępne przez co najmniej jeden dzień?
Tak czy inaczej, odszedł kolejny wspaniały aktor o niesamowitych zdolnościach. Niestety, coraz częściej będziemy świadkami śmierci wybitnych ludzi kina i wiąże się to z końcem pewnej ery... Ech.

Podpisuję się pod tą myślą... To przykre [*]

Jego słowa naprawdę brzmią jak słowa osoby chorej na depresję. Ciekawe, ile razy mówił tego typu rzeczy, ile razy szukał pomocy? Według mnie tragedią jest mieć hobby, zarabiać na tym, kochać to, a jednak popaść w rutynę, nie móc ułożyć sobie życia osobistego. Miał wszystko, ale nie miał nic tak naprawdę. Smutny los człowieka-nie aktora- po prostu człowieka.

Dzięki Ci za te cytaty...

Samobójstwo zawsze przywodzi mi na myśl właśnie ten film. A samobójstwo Williamsa w kontekście jego kreacji w tymże filmie jest dla mnie czymś nie do ogarnięcia. Nie wiem, czy jeszcze kiedyś będę w stanie obejrzeć "Między piekłem a niebem"...

Ja dziś oglądałam i prawie cały przepłakałam. Myślę, że wybitnym ludziom rzadko udaje się znaleźć sens życia. Mają problem z akceptacją szarej codzienności, a szczególnie tego, że odbiega od ich wyobrażeń o idealnym życiu. Myślą, że jak będą się bardziej starać to się uda. Ale się nie udaje

Taka ciekawostka, w filmie pada ów wiek lat 63...

"- Albert Lewis?
- Ostatnio widziałeś mnie, gdy miałem 63 lata. Myślałeś, że będę stary, niedołężny, zrzędzący? Któż chciałby mieć 63 lata|przez wieczność?"

Też to zauważyłem ;-)

Szczęście to stan ducha i umysłu. Dlaczego mówi się że pieniądze szczęścia nie dają? Gdyż tylko od nas zależy czy jesteśmy szczęśliwi czy nie. Nie każdy umie docenić to co ma i czerpać radość z życia co jest niestety bardzo smutne i prawdziwe. Poza tym depresja to jedna z najczęstszych chorób w dzisiejszych czasach i mało kto umie się do niej przyznać. Takie osoby często się tego wstydzą i nie wiedzą gdzie szukać pomocy. Zwykłym ludziom może się wydać że Robin miał wszystko ale przecież nie wiadomo czy jego definicją szczęścia i spełnienia była kariera i pieniądze.

Wiliams był chory, od lat miał chorobę dwubiegunową, w której ma się bardzo głębokie stany depresyjne. Na ekranie wydawał się wiecznie uśmiechnięty, ale to tylko kreacja aktorska. Rowan Atkinson przez dłuższy czas również cierpiał na depresję, tak samo Chevy Chase. Nie każdy komik jest wesoły, tak samo jak Gary Odlman nie jest wrednym sk*rwysynem a Marylin Monroe nie była głupią blondynką. Poza tym Wiliams przez pewien czas zazywał narkotyki, które potęgują wszelkiego rodzaju dolegliwości psychiatryczne. :( W odniesieniu do fabuły - ja jestem przekonana, ze w życiu nie jest tak, jak w filmie i Bóg weźmie pod uwagę, iż jego samobójstwo było wynikiem choroby, a nie śwaidomego wyboru. Aczkolwiek nigdy nic nie wiadomo, lepiej zawsze nie ryzykować.... Tylko, ze człowiek w takim stanie nie mysli racjonalnie. :(

Interesujący wywód... Pozdrawiam

W ogromnej części zgadzam się z Twoją wypowiedzą, chociaż oczywiście wiem, tak jak i Ty zresztą, że to co widzimy na ekranie to jedno, a prawdziwy Robin to drugie. Ale fakt, wydaje się, że sensem naszego życia jest cierpienie, które tylko chwilami jest uzupełniane szczęściem. Z jednej strony wydaje się, że człowiek ma wszystko, co tylko może mieć, a i tak zawsze znajdzie się coś, co go unieszczęśliwia, więc wychodzi na to, że można mieć wszystko, a i tak czegoś będzie nam brakować. Ech, wychodzi na to, że to właśnie taki jest los człowieka.

podbijam

OneLazyBastard Pytania, które zadałeś są nadzwyczaj trafne i słuszne. I ja również je sobie zadaję.
Dlaczego tyle sławnych, bogatych, pięknych ludzi popełnia samobójstwo? Przecież mają wszystko co do szczęścia potrzebne? Czyżby?...
Skoro są nieszczęśliwi, to najwidoczniej czegoś im brakuje. Odpowiedzi nie znajdziesz w tym filmie bo przedstawia buddyjskie bajeczki o niebie dla psów itp.
Odpowiedź na to pytanie brzmi tak samo jak na pytanie - co to jest piekło? Co sprawia, że w piekle jest jak .. w piekle? Brak komputera, bliskich, szczęścia, tortury? Przecież i na ziemi nas to spotyka.
Otóż piekło to miejsce w którym nie ma Boga, a więc szczęścia, miłości, sensu. Dlatego jest takie okropne. Nie idzie się tam przez przypadek, a już na pewno nie żeby szukać żony. Idzie się tam gdyż odrzuciło się Boga. "Ja jestem człowiek. Zrodzili mnie rodzice, których zrodzili ich rodzice itd a na samym początku tego łańcucha był wielki wybuch, w wyniku którego powstał człowiek, który jest najwyższym bytem i wszystkim włada. Boga nie ma, a nawet jakby był to jest niepotrzebny, zły" Wiele innych poglądów odrzuca istnienie Boga podobnie jak czyn samobójczy. Szatan jest przebiegły, najłatwiej mu szkodzić tym którzy się oddalili od Boga. A szkodzi na różne sposoby - jednym daje ułudę szczęścia ciągnąc ich na dno, a drugich omamia kłamstwem beznadziei, braku sensu życia, braku wartości. Tymczasem niebo jest dla wszystkich, wszyscy są tak samo ważni, a sensem jest życie wieczne.

Sensem naszego życia nie jest cierpienie a fakt iż jesteśmy stworzeni przez istotę niedoścignienie większą od nas. Bóg stworzył nas z miłości i dał nam wolną wolę. Będąc w raju odrzuciliśmy nakaz Boga, w konsekwencji pierwszy człowiek i wszystkie pokolenia żyją 'na tym łez padole'.
To jest konsekwencja naszych złych wyborów, że ten świat jest jaki jest. To co powinniśmy zrobić to przyjąć to cierpienie, które jest wynikiem naszego grzechu i naśladować Jezusa. "Kto życie swoje straci ten je zachowa" Trzeba poświęcić całe nasze życie i wbrew ziemskim nieszczęściom ofiarować cierpienie Bogu mając nadzieję na nadchodzące życie wieczne w szczęściu i miłości, w niebie, w obecności Boga w Trójcy Św.

Starałem się napisać to w sposób przystępny. A wierzcie mi tematy samobójstw, depresji, pokus złego ducha są mi bliskie i na tyle mi jest dane to pojąć w dniu dzisiejszym, a myślę o tym cały czas. I bardzo jest mi przykro z powodu tych, którzy sami odbierają sobie życie. Że nie było przy nich kogoś kto by ich wyprowadził z tego nakręcającego się bardzo złego myślenia. Ziemski żywot nie jest łatwy. To jest droga - trzeba dojść do mety, do celu, do nieba

Skomentuje to prosto - nie każdy może być szczęśliwy

Jako osoba chorująca na nerwicę i depresję - uwierz mi nie widać tego. Gdybym wielu ludziom z mojego otoczenia o tym nie powiedział to nigdy by się nie domyślili...

Po pierwsze, miał chorobę dwubiegunową i w czasie stanów depresyjnych racjonalna ocena jego osiągnięć zawodowych czy osobistych nie miała znaczenia, bo to jest szwankowanie układu nerwowego. Po drugie, krótko przed samobójstwem zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona, która też bierze się ze zmian zwyrodnieniowych w układzie nerwowym i sama może objawiać się depresją. W dodatku mógł chcieć się "ewakuować" dopóki był w ogóle jeszcze sobą. Więc jeśli Twój układ nerwowy nie jest wadliwy, to na pewno możesz być długotrwale szczęśliwy. :D Najlepiej połączyć przyzwoity układ nerwowy ze stoickim podejściem do życia - polecam wspaniałą książkę "Sztuka życia według stoików".

Jestem niby artystka. Często słyszałam że niby mam takie fajne życie, piękny zawód, bo mogę tworzyć....
Zawsze widzimy czubek tego co tworzą inni. A szczególnie jeżeli chodzi o kreacje.
Uważam, że osoby wyjątkowo wrażliwe są wstanie coś stworzyć dla innych zatrajacajac przy tym samego siebie.
A niespokojny umysł niestety z czasem jest coraz trudniejszy do okiełznania.
Słyszałam kiedyś taka teorie że tylko ci którzy cierpią potrafią coś pięknego stworzyć.
Nie chce generalizowac. To tylko mój filtr.
Po prostu nie rozumiem jak można myśleć że coś konkretnego da nam szczęście. Oprócz tego nie kompletnie nie mamy wpływu na to jak działa nam mózg, za jego skład chemiczny, który też wpływa na nasz cały układ nerwowy.
Niektórzy uciekają w pracę, narkotyki, alkohol, medytację żeby po prostu nie myśleć, nie cierpieć.
A niektórzy nie mają już siły....

Dziś już wiemy, że nie popełnił samobójstwa przez depresję. I szkoda, że nadal jest powielana ckliwa historia jak to komik zabił się, bo depresja, bo uzależnienie.