"Między piekłem a niebem" to zdecydowanie film dla ludzi, którzy oczekują od filmu
czegoś więcej niż krwi, szybkiej akcji, efektów specjalnych na miarę "Transformersów" i
seksu. Film powstał w '98 roku, od tego czasu efekty specjalne oczywiście znacznie się
"rozwinęły", ale nie sądzę, aby ten film wyglądał inaczej, gdyby był robiony w dzisiejszych
czasach - dlaczego? - ponieważ raj nie miał być pokazem efektów specjalnych, tylko
wizją malarską; żona głównego bohatera, Annie, była malarką, co było nieustannie
podkreślane, a ten raj był rajem jej i jej męża - rajem widzianym przez osobę twórczą.
Hades z kolei był odzwierciedleniem tego, co się dzieje w głowie osoby w depresji. To
trochę tak, jakby ktoś spojrzał na dzieła malarzy renesansowych czy barokowych, a
potem powiedział, że są żenujące, bo dzisiaj w fotoszopie można stworzyć lepsze rzeczy.
Na ten film trzeba patrzeć w zupełnie inny sposób niż na większość filmów tego typu -
kicz i przesłodzenie są celowe, zupełnie jak wspomniany przeze mnie wyżej raj, miały
stanowić dobitne pokazanie miłości, której nic nie pokona. Całokształtościowy malarski i
przesłodzony wygląd filmu to nie jest kwestia tego, że film powstał w coraz bardziej dla
nas odległym '98 roku, tylko kwestia (moim zdaniem trafnej i udanej) wizji reżysera.

Obejrzałam ten film nie raz i uważam, że jest to dobry film wart obejrzenia, jeżeli ktoś ma
w danym momencie ochotę na dobry romans z elementami dramatu i z przesłaniem -
nie jest natomiast dla kogoś, kto jest fanem prawie wyłącznie typowego współczesnego
kina amerykańskiego. Taka osoba w filmie nie znajdzie niestety nic wartościowego,
efekty specjalne uzna za żałosne, brak krwi, szybkiej akcji i strzelanin za wadę, a samą
historyjkę za przesłodzoną i tandetną. ;)