Mam podobnie. Niby wszystko fajnie, wszyscy zachwalają, genialna scenografia i w ogóle ... ale jakoś po prostu nie zrobił na mnie wrażenia. Zwykle łatwo wzruszam się na filmach, tym razem po zakończeniu pomyślałam - i co, to już? Zgadzam się z ogólnym przekazem filmu, ale niektóre sceny i wątki były dla mnie trochę ... no nie wiem oklepane? banalne? przesłodzone? nierealne? (nawet pomimo tego, że to film fantasy) No i przede wszystkim bardzo przewidywalne.
Trudno mi nawet ocenić ten film, bo zły nie był, ale po prostu mnie nie zachwycił. Zresztą podobne odczucia miałam po "The Lovely Bones"

"no nie wiem oklepane? banalne?"

Oklepane?? A widziałes z którego roku ten film?? Oklepane to może być w naszych czasach...ale nie koniecznie w roku w którym wyszło do kin.

"Nierealne"

To już zależy od Ciebię, jak pojmujsz życie po śmierci...i czy w ogóle je pojmujesz/wieżysz.

Ale papka ble ble ble. Błagam nie rob nic na siłe.

Całkowicie się zgadzam, jedyne co było fajne to efekty specjalne i scenografia, a ogólnie to myślałem że zasnę.

Bo taki film, trochę na wieczór do poduszki.

Oglądałam ten film w pociągu, prze dwie godziny ryczałam jak głupia, a ludzie patrzyli się na mnie jak na idiotkę. "What dreams may come" to cudowna opowieść o prawdziwej miłości, Nie tej obrazkowej z głupich komedii romantycznych, lecz tej wiecznej, nie przemijalnej.

Oh jasne, że było. Ale dla mnie właśnie cudowne jest to, że krainy, które tutaj nazywane są niebem i piekłem, tak dużo mają chociażby z mitologią grecką. Brama piekieł, czy właśnie te głowy na trakcie - nawiązanie do Dantego moim zdaniem, podróż przez rzekę i te wystające ręce - od razu zobaczyłam scenę z "Herkulesa", prawie identyczna. Cerber, latające i krzyczące kobiety wyglądające niczym harpie.
Opowieść jest typowa, bo i w temacie miłości niewiele można właściwie więcej powiedzieć. Jest miłość i chodzi o to, żeby trwała. Za to piękne są jej przykłady, takie cudownie życiowe, zwyczajne, realne. Nie miłość bajkowa, tylko ta, która po prostu trwa.
A w dodatku piękna, piękna sceneria. To, co jest tu typowe, dla mnie jest odwołaniem do klasyki i ukazaniem jej w odrobinę innym kontekście, co jest dla mnie jedynie zaletą. Stanowczo mi się podoba ; )