Początkowo film może wydawać się czymś w rodzaju współczesnej wersji mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Są też momenty, kiedy jawi się jako mroczny dramat psychologiczny - sceny w piekle, zwłaszcza przekraczania jego bram, są naprawdę ponure. Ale tak naprawdę cała ta metafizyka, choć oczywiście daje widzowi nadzieję, że jego śmierć wcale nie będzie końcem, a dopiero początkiem, jest tylko tłem dla wzruszającego i dość szczegółowego ukazania prawdziwej, niemal doskonałej miłości. Związek, który wykreowali Robin Williams i Annabella Sciorra nie jest patetyczny ani wyciskający na siłę łzy swoim tragizmem - jest szczery, prawdziwy i poruszający. Po części jest to również portret cierpienia rodziców tracących dzieci. To wszystko jest pokazane w sposób niezwykle sugestywny, a jednocześnie nie narzucający się. Vincent Ward wykazuje się niezwykłą siłą przekazu, umiejętnością nawiązania bezpośredniego kontaktu z widzem.
Rzadko się zdarza, aby Oscara za efekty specjalne dostawał czystej wody dramat. To, że w 1998 tak się właśnie stało stanowi dowód na umiejętności twórców. Zgrabnie połączyli ogromne nakłady techniczne z ciekawym przekazem i dobrym aktorstwem. Kolejną niezapomnianą rolę stworzył mój ulubiony aktor hollywoodzki - Robin Williams.
Do wad zaliczyłbym to, że widz niekiedy czuje się zagubiony, może chwilami montaż jest zbyt dynamiczny, przez co akcja jest nieco nieczytelna.