Z góry przepraszam za formę i braki ale nie chce mi się tego na nowo przepisywać z komunikatora.

obejrzałem wreszcie. gdyby nie wątek z psem i córką to wcale bym nie płakał. (...) potrafiłem jednak jeszcze raz wzbić się ponad to co sugeruje ten wyciskacz łez. bo popatrzmy : spotyka się dwójka bogatych (na wakacjach gdzieś tam, wynajmują żaglówki żeby sobie popływać) ludzi, potem mają 2 dzieci, chłopca i dziewczynkę. on lekarz, ona artystka. po prostu ideał aż chce się wyć. żadnych problemów, żadnych konfliktów. czyli nierealność. no dobra, ale reżyserowi nie chodziło o konkretną parę (załóżmy) tylko o pokazanie jakiejś idei. mamy niebo i piekło oraz (ofkors) boga, ale jest reinkarnacja i to nawet dla psów (tu się zgadzam). do tego dodajemy miłość przez wieki i tu już wymiękam bo jak dla mnie to jest przesłodzone na maksa. miłość jest w stanie pokonać wszystko i "nie poddawaj się" jest najlepszym zaklęciem rozwiązującym wszystkie problemy. owszem miłość szeroko rozumiana jest punktem wyjścia, ale nie miłość kobiety do mężczyzny bo to trochę za małe i za płaskie. tylko kto w obecnych czasach dehumanizacji patrzy szerzej ?