"Raw" obejrzałem w zasadzie głównie dlatego, że zaintrygowały mnie porównania najnowszego filmu Julii Ducournau "Tytan" (2021) do cielesnych horrorów Davida Cronenberga. Zresztą "Mięso" też można porównać do takich kanibalistyczno-wampirycznych horrorów jak "Rabid" (1977) Davida Cronenberga, "Trouble Every Day" (2001) Claire Denis czy "Der Fan" (1982) Eckharta Schmidta. Na pewno "Raw" jest horrorem dość prowokacyjnym, wulgarnym i odważnym, aczkolwiek pomimo kilku nieprzyjemnych scen nie ma tutaj intensywnej orgii przemocy i gore jak np. w "High Tension" (2003), "Inside" (2007) czy "Martyrs" (2008). To wciągająca opowieść o szesnastoletniej Justine, która odkrywa uroki dojrzewania, w tym seksualności i kanibalizmu w trakcie nauki w szkole weterynaryjnej. Film jest doskonale zrealizowany i zagrany, pełen bogatej symboliki i drapieżnych żądz. Ludzki głód potrafi być nieprzewidywalny i dziki. Jedyne co mnie z początku nieco drażniło to głupkowatość niektórych scen inicjacji (miałem skojarzenia z "Carrie" De Palmy oraz niektórymi masowo kiedyś oglądanymi camp slasherami), jednak szybko przywykłem i przymknąłem na to oko.

Reasumując, "Raw" warto obejrzeć. Daję 7.5 na 10, w zaokrągleniu 8/10 i chętnie obejrzę "Tytan" (2021) Julii Ducournau, jeśli tylko nadarzy się ku temu sposobność.