przeczytałem gdzieś, że filmem szerzej zainteresowano się dopiero po Oskarze dla Natalii. co jest dość dziwne, bo film jest bardzo dobry. gdzieś w głowie porównywałem go ciągle do 'Drogi do szczęścia' ze względu na "zbieżność" tematów. co prawda nie posiada niesamowicie dusznego klimatu filmu z Di Caprio, który tak mi się tam podobał - jednak pewna lekkość wcale nie odbiera 'Miłości...' dramatyzmu. wielkim plusem jest to, że przez większość oglądania, tak naprawdę nie wiedziałem, co mam myśleć o głównej bohaterce, która raz sprawiała wrażenie osoby pozytywnej, by za chwile wszystko to zaprzepaścić swoim wybuchem.taka niejednoznaczność jest w kinie raczej rzadkością. do tego dochodzi wielowątkowość, która w dużym stopniu poprowadzona jest niezwykle umiejętnie (relacje Emilia - Will, motyw podobieństw ojca Emilii i jej męża), choć niestety ma to też swoje minusy, gdyż gdzieś musiało dojść do spłaszczenia tematu, co szczególnie widać w momencie potwierdzenia przez Carolyne raportu koronera i reakcji Emilii, która z minuty na minutę ulega "cudownej odmianie". film warto obejrzenia, choćby, na poczatek, dla przepięknej Natalii Portman, a później sami się przekonacie o jego wartości.