A ja miałem mieszane uczucia.
Z początku podzielałem powyższe zdanie a potem uważniej wsłuchałem się w wypowiedzi narratora.
Racja, to wszystko z biedy, ale spodobał (wiem jak to brzmi ale zaraz wyjaśnię) obraz życia w faweli. Ludzie nie siedzą na ulicach i nie płaczą. Film nie został zrobiony w konwencji typowego reportażu, którego bohaterowie mówią w sposób jako wyciska łzy z oczu a oglądający szepcze cicho słowa "Boże, mój Boże".
Reżyser pokazał, że pod ci ludzie są tacy sami jak my. Warunki zmusiły ich do sięgania po broń a handel narkotykami to zajęcie jak każde inne. Jest nawet plan kariery.
Obraz jest tym bardziej sugestywny, że widzimy tych ludzi jako....zwykłych. Przez cały film (już uważnie obejrzany) miałem obraz normalnego społeczeństwa, które działa, żyją w nim ludzie, mają marzenia, plany, swoje ambicje i problemy,
Chwile radości i smutku. A gdy film się skończył, przyłapałem się na tym, że w świecie kokainy i broni palnej widziałem coś zupełnie normalnego. I to chyba był zamiar twórców. Że dla tych ludzi, tam w fawelach, takie życie, dla nas chore i wynaturzone jest czymś normalnym.

Miasto Boga dalekie jest od pocztówki z Rio de Janeiro.
Nie ma bawiących się na plażach capoeiristas tylko chłopaki z maczetami i rewolwerami.
Naturalnie nikt nie musi podzielać mojego zdania :P
Klikam 9/10.