Film niby w jakimś stopniu oddał przekaz tytułu. Wydaje mi się że reżyser mógłby owiele bardziej wykorzystać jego znaczenie i zgłębić się bardziej w niego.
" Sunless city" (miasto bez słońca)
Szara rzeczywistość jesienna pogoda, niebo szare mdłe, bez słońca. Szybko robi się ciemno. Ludzie przygnębieni mijają się na ulicach,znudzeni życiem. Każdy zamknięty w swoim małym świecie, obdaża ignorancją każdą osobę. W tym tłumie jest dziewczyna, samotna z jej schematycznym życiem. Spotyka mężczyznę, który w odróżnieniu od innych wykazuje w pewnym stopniu zainteresowanie. Akcja dzieli się na dwa wątki, dwóch ludzi. Długie samotne wieczory, tracenie czasu na nierobieniu niczego, wpatrywanie się w spływające krople po szybie. (dobrze dobrana muzyka) Spotykają się przypadkowo po raz drugi , ale nie podejmują konwersacji, dopiero za trzeciem razem. Ich znajomość otoczona szarą rzeczywistością wokoło rozwija się powoli. - jestem szczęśliwa...- Czemu? Przeciesz nie ma słońca...? -... nie wiem...Ludzie zapomnieju już czym jest prawdziwe szczęście, radość, miłość, a przeciesz to właśnie jest "słońce"
-... bo Ty jesteś moim słońcem...


Trochę poniosłam się fantazji.