Ciekawe, czy Almodovar oglądał ten film. "Miejsce bez granic" ma atmosferę zbliżoną do tej, jaką nie raz i nie dwa wywoływał w swoich filmach Almodovar. Oto pod płaszczykiem kiczowatego melodramatu kryje się ostry obraz latynoskiego (w tym przypadku meksykańskiego) społeczeństwa. Na przykładzie mieszkańców małego miasteczka pokazane jest piekło, jakie ludzie sami sobie gotują. Mała mieścina pozostająca pod władaniem Don Alejo upada wraz z pogarszającym się zdrowiem pozbawionego potomka magnata. Jego celem stało się wykupienie miasta za grosze i sprzedanie nowym inwestorom z zyskiem. Jedynym domem, który nie jest w jego rękach jest burdel Manueli i Japonesity. Manuela to starzejąca się już burdelmama, która choć mówi o sobie w rodzaju żeńskim, a na scenie burdelu pojawia się w sukience, w rzeczywistości jest mężczyzną. Mężczyzną rozdartym strachem i miłością do prymitywnego, głupiego brutala, będącego na pozór kwintesencją macho. Japonesita jest zaś jego córką, która jest owocem zakładu.
Burdel i osoba Manueli są kotłem, w którym ścierają się wszelkie bolączki i z bolesną wyrazistością uwidaczniają się wszelkie wady mentalności Meksykanów (ale i nie tylko, bo przecież autor literackiego pierwowzoru pochodzi z Chile). Kultura macho, która prowadzi do zakłamania, negowania swojego prawdziwego oblicza podlega ostrej krytyce. Suchej nitki nie pozostawia się na politykach i biznesie przeżartych problemem korupcji. A w tym wszystkim, gdzieś w tle pozostają stłamszone własne marzenia, pragnienia... szczęście zdaje się być nieosiągalne.
Film Ripsteina jest filmem całkiem udanym i do dzisiaj aktualnym. Jednak nie do końca do mnie trafia. "Miejsce bez granic" jest nazbyt przejaskrawione, co przy czasowej odległości od premiery nie wpływa na film zbyt korzystnie. Interesujące kreacje giną gdzieś w tej otoczce, a tym samym rozmywa się i ich siła. Mimo to jest to kawał historii kina, którą warto poznać.