surrealizm nie leży Chabrolowi, podobnie jak ekspresjonizm w stylu Russella, czy fantasmagorie a la Fellini; natłok środków wyrazu (w tym niemal cytaty z "Dyskretnego uroku burżuazji" - zresztą z tymi samymi aktorami w akcji) nie pomaga filmowi. Chabrol powinien był pozostać przy swojej autorskiej, nowofalowej odmianie konwencji 'noir".