Jest to poprzedni film reżysera uznanej przez widownię (przynajmniej jej część) i krytyków (-||-) "Gry". "Mimowolnie" to film o tyle trudniejszy, że mniej oczywisty. O ile w "Grze" temat był wyraźnie nakreślony, tak tutaj idzie trudniej z poszukiwaniem wspólnego mianownika łączącego sceny. Jest nim to, co poniekąd dobrze w opisie napisano - "motyw psychologii tłumu", tylko, że to brzmi tak, jak ze starego Le Bona wyjęte. Umówmy się, że są to scenki z zachowania się człowieka w otoczeniu społecznym, jak on się zachowuje nielogicznie, a czasem logicznie, też konformistycznie lub nie. Co więcej, są to bardzo ciekawe scenki, ładnie dobrane i wyselekcjonowane, mówiące wiele. Ogląda się to z niesłabnącym zainteresowaniem. Z różnych historii wynikają różne wnioski, lecz gdybym miał wskazać swój ulubiony wątek, byłby to przykład nauczycielki. Świetnie pokazano jak jej (nietypowe?) zachowanie w otoczeniu przełożyło się na to, co później, też pod wpływem otoczenia może (bo tego czy facet w trakcie rozmowy na nią patrzy czy nie patrzy, tego nie widzimy, bo kamera złośliwie nie pokazała) nosiła w głowie (czy może nie).

Aha, myślę też, że ten film w zestawieniu z "Grą" zdradza przedmiot zainteresowań Ostlunda. Są nim zachowania i myśli, jakie posiadamy (mimowolnie?) pod wpływem innych osób, o tym jak i dlaczego się podporządkowujemy (albo jesteśmy w opozycji).

Ciekawy zestaw, ciekawych historii dających do myślenia. Chyba równie dobry jak "Gra" albo nawet lepszy, z czasem zyskuje... 9/10