Jeden z bardziej oryginalnych filmów o miłości jakie przyszło mi ujrzeć.
John Cassavetes sprytnie zwodzi widza i wciąga go w nieprzewidziany wir uczuciowych zwrotów, które zostają ukoronowane miażdżącym wręcz zakończeniem (wypadło trochę jak pastisz, ale zapewne to zabieg celowy).

Ona (Minnie) jest kobietą, którą zawiodło życie. Co prawda sprwadziła się w życiu zawodowym pracując jako kurator muzeum, lecz jej 'love life' jest totalną katastrofą. Minnie jest kobietą zniszczoną przez swe osobiste zawody, a kolejne spotkania z mężczyznami utwierdzają ją tylko w przekonaniu, że nie ma nadziei na lepsze jutro. Aż do momentu, kiedy pozna Seymoura Moskowitza... Ów osobnik z pewnością zagościłby na ostatnim miejscu listy wymarzonych kandydatów na partnera. Jest to gość, który ma w sobie trochę z jaskiniowca, błazna i Don Juana. Nie śmierdzi groszem zasuwając jako pracownik parkingu, a jego perspektywy na przyszłość nie malują się w różowych barwach. Moskowitz desperacko szuka uwagi u innych, włócząc się po barach i restauracjach, gdzie często zaczepia ludzi, a jeszcze częściej dostaje za to cięgi.
Zrządzenie losu powoduje, że drogi tej dwójki życiowych nęszczęśliwców zostaną skrzyżowane. Okaże się, że nie łączy ich absolutnie nic...i za razem prawie wszystko.

"Minnie i Moskowitz" to optymistyczna opowieść o tym, że najciekawsze i najwartościowsze znajomości płodzi w życiu sam przypadek. Trzeba w tym momencie dodać, że Seymour Cassel odegrał tu swą życiową rolę. Różnież Gena Rowland koncertowo nakreśliła portret sfrustrowanej kobiety targanej przez niepewność.
To film, który smakuje jak słodko-gorzki traktat o życiu. Czasem szczery, innym razem ironiczny, przepełniony cennymi dialogami i częstujący sporą porcją promienności.
Warto zwrócić uwagę na zmianę okularów Minnie. Początkowo wielkie i czarne "przeciwsłoneczniaki", za którymi kobieta skrywała się nawet w nocy, zostają zamienione na przejrzyste szkła w kolorze różu.