Moja mała księżniczka
My Little Princess
2011
- Podstawowe informacje
- Opinie i Nagrody
- Multimedia
- Pozostałe
powrót do forum filmu Moja mała księżniczka 
ocenił(a) film na 9 
ocenił(a) film na 9 
użytkownik usunięty ocenił(a) film na 9
Od zawsze intrygowały mnie wysublimowane i enigmatyczne fotografie Iriny Ionesco. Wyraziste, odważne, często groteskowe - niepozbawione są jednak eteryczności, subtelnej elegancji i ogromnej siły przekazu. Córka Iriny, Eva należała do ulubionych modelek swej matki. Twarz Amora, burza złotych loków i spojrzenie, którego nie wyraziłby potok słów. Odziana w biżuterię, stroje pełne przepychu, otoczona symbolicznymi przedmiotami, często w prowokacyjnych pozach, jawiła się na zdjęciach niczym bóstwo, czy fetysz.
Oprócz tego, młoda Eva znana jest także z obrazów filmowych z których najbardziej wyłania się kontrowersyjny "Maladolescenza" aka "Spielen wir liebe".
"My Little Princess" to kameralny dramat wyreżyserowany przez Evę Ionesco opowiadający o jej nietypowym dzieciństwie, oraz skomplikowanej relacji z matką. Wyciszony, bolesny i przenikliwy. Porusza niewygodne pytania i trudne tematy, obnażając przed widzem ogrom wyznań i głęboko skrywanych emocji. Obie bohaterki, choć tak różniące się od siebie, łączy to, że są bardzo kruche i zagubione. Próbują zrozumieć same siebie i siebie nawzajem, próba ta jest jednak drogą trudną i pełną przykrych doznań.
Intymny rozrachunek pomiędzy matką, a córką, ukazany jest bez zbędnej egzaltacji i mdłych emocji. Między innymi dlatego, film ten potrafi poruszyć do głębi.
Warto wspomnieć także o rolach Isabelle Huppert, która wciela się w Hannę (imiona Pań w filmie zmieniono), oraz asystującej jej Anamarii Vartolomei. Obie były na ekranie bardzo autentyczne, a dobra gra aktorska podniosła tylko wydźwięk całości.
Nie musisz przytaczać żadnych zdjęć, ponieważ znam je doskonale (tak na marginesie - link nie działa). Nie musisz również podkreślać tego, że jesteś artystką i znasz doskonale historię sztuki (czy to ma czynić Twój wywód bardziej wartościowym?). Tak się składa, że ja jestem magistrem historii sztuki (i wcale nie wybijam na piedestał tej informacji), moja matka jest artystką, a ze sztuką obcuję od lat szczenięcych. Jednak co z tego???
Każdy postrzega dzieło na swój indywidualny sposób, a wachlarz różnorodności odbioru jest w tym wszystkim najpiękniejszy. Nie każdy musi dostrzegać w dziełach to co Ty.
I nie ma tu najmniejszego znaczenia, czy jest to osoba obyta ze sztuką i artystycznym światkiem, czy zwyczajny laik....
też mnie to ciekawi ;)
jestem perkusistą, potrafię też grać na kilku instrumentach, ale jednak bębny są przewodnim. Razem z zespołem tworzymy nasze własne piosenki - nie są może specjalnie odkrywcze, ale dobrze się ich słucha, a niektóre teksty bardzo się ludziom podobają. Więc jak mam się nazywać? Rzemieślnikiem? Operatorem instrumentu perkusyjnego? chyba jednak wolę mówić o sobie "muzyk" czy choćby "artysta"..
No pewnie, że tak. Artysta to po prostu osoba zajmująca się tworzeniem sztuki. To, czy nam się podoba czy nie to już inna sprawa. Nie ma co pompować zwykłych słów. A to, że "artysta nigdy nie nazwie siebie artystą" to chyba jedno z najdurniejszych powiedzonek. Idąc tym tokiem rozumowania - jeśli Mozart, Degas czy tam van Eyck choć raz w życiu nazwali się artystami to nimi nie są :D Nie wspominając już o Salvadorze Dalim, który wielkim artystą nazywał siebie co 5 minut. Więc jest... zaprzeczeniem artysty :D Sensownie.
a może tu chodzi o jakiś nie wiem, mechanizm wyparcia, czy potwierdzenia przez zaprzeczenie?
tak jak kobiety mówią "jestem gruba i brzydka" po to, aby zaraz usłyszeć "no coooś ty, nie mów tak, jesteś piękna i szczupła, istne bożyszcze", tak "nie jestem artystą" w domyśle równa się "no dalej, plebsie, powiedz to, nazwij mnie tak, no do cho*ery ile mam czekać?" :P
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
