kocham to

jupi, bo zaiste, a to już jest w oficjalnym obiegu? szybko, sądziłem że trochę to potrwa, na takiego dajmy na to Wieloryba każą nam czekać - licząc od teraz - chyba ze dwa lata..

Wieloryb jest już reklamowany w Cinema City

no dobra, to skracam czas oczekiwania z dwóch lat do roku;)

Mam takie wrażenie, że w pewnym momencie życia Bowie zaczął na siłę pozorować walkę z narcyzmem, który u artystów jest naturalny, ale nie musi być aż tak duży, jak widać w pierwszych wywiadach Davida, gdzie był po prostu w stu procentach skupiony na sobie, nie interesując się innym ludźmi, nawet bliskimi, ani niczym innym. Bowie zaczął podróżować i spotykać się z różnymi zwykłymi osobami, ocieplając swój wizerunek. Nie wiem, czy dało się z nim żyć. O pierwszej żonie mówił, że bardziej się przyjaźnili niż kochali, a co do drugiej to pewnie w grę weszły (poza fascynacją związkiem, który go wchłonął) uciekające lata i strach przed samotną starością. Jako artysta był kompletny, wymyślał siebie co chwilę na nowo, albo raczej grał za każdym razem kogoś innego, byt z innej planety, ale prywatnie mógł być trudnym, zapatrzonym w siebie człowiekiem. Z drugiej strony nigdy nie dowiemy się, jaki był prawdziwy David, do czego sam wielokrotnie się przyznawał. Ale może to maska i nie było żadnego prawdziwego Davida, tylko kolejne wcielenia, który zapełniały pustkę w nim? Może jednak faktycznie, jak mówi w dokumencie, musiał poznawać świat poprzez siebie, a nie innych ludzi, sprawiając wrażenie introwertycznego, samotnego i narcystycznego, i taka jest po prostu dola wielkiego artysty? Cholera wie.

no, ja też nie wiem i nawet nie podejmuje się odpowiedzi. przypadki mutantów tej klasy co bowie wymykają się wszelkiej kategoryzacji. pająk z marsa tkający pajęczynę - schodzi i żyje przez chwilę we własnej kreacji. po czym ją porzuca, nierzadko w tak zwanym momencie szczytowym. a owadzi wyznawcy zrazu podchwyceni porzucić jej nie mogą.

kilka razy ów moment zejścia z pajęczyny udało się zarejestrować kamerami. oto w finale pięknie sfilmowanego przez ekipkę zdrowo trzepniętych kolesi z leacock, peenebaker und drew associates bowie oświadcza: od tej chwili ziggy stardust przestaje istnieć. i nagle to, co dotychmiast było li tylko kolejnym historycznym zapisem stadnego transu czasu swojego i miejsca, osiąga wymiar kosmiczny. zyskuje dodatkowy kontekst, który każe myśleć inaczej o wszystkim cośmy dotychmiast podprzypercepowali.

zresztą, o czym my tutaj mówimy? koleś umiera. kilka dni później ukazuje się jego ostatnia płyta. płytę rozpoczynają słowa: popatrz na mnie, jestem już w raju..

nie są to ani czy ten pan i pani są w sobie zakochani ani dary losu.

z czym to porównać? chyba tylko z przedpośmiertną szansonką johny'ego casha, którą rozpoczynają słowa: ain't no grave can hold my body down..

w obu przypadkach odczyty na licznikach dreszczu metafizycznego uniesienia przechodzącego po synapsach osiągają natężenie ekstremum.