Serio, nie wiem komu tu bardziej przyklasnąć - aktorom za grę, scenarzyście za rozpisanie tej sceny czy reżyserowi za to jak to poprowadził ale w mojej głowie 3 cz. tj. scena kolacji a potem w domu Kevina - tego filmu pozostanie przykładem jak kręcić sceny w których mamy uwierzyć w uczucie bohaterów. Te ukradkowe albo powłoczyste spojrzenia, proste, nic nie znaczące dialogi, pod którymi kryje się tęsknota i pożądanie (scena z piosenką od Kevina) a wszystko bez ani jednej sceny seksu czy nawet pocałunku. No jak to nie jest geniusz reżyserski to ja już nie wiem co. Szkoda, że większość melodramatów i komedii romantycznych nie idzie tym tropem tylko wiecznie wpada w banał powielając klisze. Albo kolejny przykład - w Moonlight nie pada nigdy "kocham cię" (poza sceną z matką) a jednocześnie końcowa sceny to najlepsze wyznanie miłości jakiego od dawna nie było w filmach. Potrzeba bliskości wyrażona w uścisku, a nie dosadnym seksie. To jest po prostu piękne.

Skupiam się na romantycznej stronie filmu ale Moonlight jest czymś zdecydowanie więcej. Bycie czarnoskórym homoseksualistą jest tylko jednym z wątków. Trudne relacje z matką, więź z Juanem, gnębienie w szkole czy tragiczne zatracanie siebie na rzecz przypasowania do społecznego szablonu to nie mniej uderzające w serce elementy.

Nie twierdzę, że to najlepszy film jaki powstał choć bez takiego reżysera jak Jenkins to naprawdę nie byłoby tak dobre. Ale dla tych którzy twierdzą, że nie zasłużył na Oscara - naprawdę cukierkowe La La Land zasługiwało bardziej? Ewentualnie Manchester By The Sea. Bo rywalizacja rozgrywała sie wśród tych 3 tytułów choć i tak wszyscy twierdzili że wygra rozbuchane wizualnie La La Land. Dla mnie zwycięstwo tak prostego, skromnego i delikatnego kina jak Moonlight to naprawdę krok w dobra stronę.