Film nie jest zły. Ale nie jest też na tyle fenomenalny, żeby zaraz dostać Oskara.

Zacznijmy od plusów.
Baaaardzo podobała mi się rola Alego, jak dla mnie on sam swoją grą przyćmił cały pierwszy akt. Oscar w pełni zasłużony. Naprawdę, wyjątkowo zapadająca w pamięć rola.
Drugi akt też jakoś mi się nie dłużył. Nawet mnie zaciekawił. Był naprawdę całkiem niezły. Szczególnie końcówka i to, że nie wiemy jakie Chirona spotkały za ten czyn konsekwencje.
Ostatni plus to koloryzacja i zdjęcia do filmu. Fenomenalne. Nawet, gdy historia zaczyna nudzić, to jednak kolory tego filmu i przepięknie wykonane zdjęcia i kadry wciąż przyciągają oko i są po prostu niesamowite. Absolutnie zakochałam się w warstwie technicznej tego filmu.

Gorzej z fabułą.
Tak naprawdę, oprócz drugiego aktu, film mnie strasznie znudził. Tak naprawdę nawet ciężko stwierdzić, o czym opowiadał. O czarnym, dorastającym chłopcu, który odkrywa, że jest homoseksualistą. O ile ze względu na Alego pierwszy akt dało się oglądać, o tyle trzeci dłużył się i przeokropnie nudził.
Żaden bohater poza Juanem nie zapadał w pamięć, fabuła była nurząca i przewidywalna.
Dlatego sumienie nie pozwala mi wystawić temu filmowi więcej niż 5 za przecudne zdjęcia, kolory, oprawę muzyczną, drugi akt i Alego.
Ale według mnie, to o wiele za mało, by zdobyć Oskara. No ale cóż, nie ja decyduję, lecz Akademia...