Nat Bridger próbuje rozwiązać zagadkę morderstw popełnianych przez telefon. Dosłownie - przypadkowe osoby, które podniosą słuchawkę i zapytają "kto tam?" chwilę później niemal się rozpadają. Krwawe strugi z różnych części ciała, drgawki, a w końcu wybuch i smierć - tyle zostaje po owej "rozmowie". Czy nasz amatorski detektyw powstrzyma to coś lub kogoś przed dalszym zabijaniem?

Pozornie śmieszny i bezsensowny film zyskuje przy bliższym kontakcie i w większym skupieniu. Świetne zdjęcia, dynamiczny montaż i wwiercająca się w ucho muzyka Johna Barry'ego (wielokrotnego zdobywcy Oscara!) budują niesamowity klimat. Do tego całkiem pokaźny bodycount, krew no i Richard Chamberlain w roli głównej, chetnie obnażający owłosiony tors. Zakończenie raczej nie robi wielkiego wrażenia, ale sam pomysł może być ciekawy - czy możliwe by jakieś specjalne efekty, dźwięki lub fale elektryczne mogły powodować tak straszliwy zgon? Po wysłuchaniu na przykład poczatkowej "muzyki" z filmu "Nieodwracalne" stwierdzam, że tak. Dźwięk może zabić. Za telefoniczne morderstwa - mocna szóstka.