Widzieliście kiedyś- może próbowaliście- jednocześnie mocno hamować i dodawać gazu? Czy można żyć, normalnie funkcjonować z taką chorobą? U Mr.Jones przeważają chwile depresji maniakalnej. Wtedy- nie zważając na nikogo i na nic- realizuje swoje chwilowe zachcianki. A to dyryguje orkiestrą, bo uważa, że zrobi to lepiej niż jej dyrygent, a to wypłaca 12 tysięcy $ z konta i puszcza je szybciutko na randce z dopiero co poznaną w banku dziewczyną- kupując fortepian czy dając sute napiwki, w tym jeden dał kelnerowi w hotelu- wychodząc nago z wanny, gdzie był z dziewczyną. Czy ktokolwiek z nim może wytrzymać na dłuższą metę? Mimo, że Mr. Jones jest bez wątpienia osobą o gorącym sercu, zdolnym do wielkiej miłości- nawet najbardziej zakochana w nim dziewczyna odchodzi od niego. Odeszła- więc dla niego- umarła. Nie żyje. Człowiek z pewnością wszechstronnie uzdolniony- osiągnąć mógł wiele, gdyby nie jego przypadłość. Czy on chciałby takim być? Ależ oczywiście, że nie! I tak- o ile w swojej fazie maniakalnej krzywdzi bliskich sobie ludzi- o tyle w mieszającej się z nią fazie depresyjnej- mając dość takiego życia- chce po prostu ze sobą skończyć. Raz- choć jeden raz w życiu- chce polecieć wysoko- tak, jak mógłby, gdyby nie był chory. Chce po prostu już z tym skończyć. Ponieważ nie widzi dla siebie dalszego życia- nie bierze leków- nie wierzy, żeby coś mógł zmienić. Dla tych, którym tak bardzo nie podobało się postępowanie pani psychiatry, która świadomie postanowiła z nim zostać: czy znacie takich ludzi z autopsji? Czy wiecie, że taka osoba może normalnie funkcjonować w codziennym życiu, jeśli ma koło siebie kochającą osobę? Osobę, która wie, jakie leki należy podawać podczas depresji- a jakie podczas manii. Dla mnie ten film to przekaz. Owszem, podkolorwany, trochę polukrowany- przekaz do społeczeństwa. Jasny i czytelny- zagrany w niezapomniany sposób przez świetnego aktora.