Dla mnie interpretacja jest jedna. Nawet stary Nemo powiedział reporterowi, że ten nie istnieje, a świat w którym są, jest 'wymyślony' przez dziecko biegnące za pociągiem.
Nemo, biegnąc za pociągiem, rozważa (przewiduje, prorokuje?, nie wiem jak ująć) swoje dalsze życie. Musi dokonać wyboru - ojciec, czy matka. Ostatecznie stwierdził, że najlepszym ruchem jest brak ruchu (ejkejej zugzwang).

Jenak interpretacja 2. i 3. się nie wykluczają. Ba, nawet wynikają z siebie. Jego alternatywne życia (było ich więcej niż 3), wszystkie istniały, ale on wybrał inne.

Z tym czasem biegnącym od tyłu.. Tak jak piszesz. Myślę, że z racji, że wszechświat zaczął się kurczyć (rozszerzać w drugą stronę :P , czyli jakby cofać), to i czas leci w drugą stronę.

Tak ja to widzę ;)

Ja mam mały misz masz po obejrzeniu filmu. Przez cały film pokazywane jest, że dla świata każda jednostka się liczy, może zmienić bieg życia ogółu. Poruszanie tematu sensu istnienia itp. Jednak na samym końcu (rozmowa Nemo z reporterem) oprócz tego co zobaczyłam, czyli to co napisaliście, ukazano wg mnie jeszcze jedno, że jednostka nie liczy się na tym świecie ("Skąd wiesz, że istniejesz?!"). Może, za bardzo skupiłam się na przemyśleniu tej rozmowy, ale jednak coś w tym takiego jest. Często się mówi, że Bóg to małe dziecko z terrarium z mrówkami. Stworzył, ale nie ma kompletnie panowania nad tym (wyobraźnia 9latka). Może być wiele dróg, możemy wybierać i przebierać, ale i tak nie przewidzimy co się stanie. Na drodze do tego jeszcze mnóstwo rzeczy może się zdarzyć. Nasze życie krzyżuje się z życiem wielu innych ludzi którzy, świadomie lub nie, wpływają na nasze.
Nie wiem w sumie co mam myśleć. Czy to moja nadinterpretacja czy celowy zabieg reżysera. Jednak dało do myślenia :)

Dla mnie kazda wizja zycia Nemo jest prawdziwa, dlatego ze ukazuje drogę, ktorą sam sobie wybral w momencie, gdy biegl za pociagiem. Przeciez kazda nasza decyzja wiąze się z konsekwencjami i nikt nie wie jakie one beda. My ogladajac film widzimy te trzy wizje, ale ja osobiscie caly czas zastanawialam sie co pominelam, bo nie moglam nigdzie dopasowac Nemo z długimi wlosami. Wydawalo mi sie, ze jest to ten, ktory pobiegl za matka i z nia zamieszkal, ale na koncu bylo pokazane jak Nemo wybiera trzecia droge, ucieka i w konsekwencji spotyka Anne. Stary Nemo zna wszystkie trzy drogi i wie ktora byla najlepsza - Anna. Dziwi mnie w tedy tylko to, ze jesli bylo tak jak napisalam, to skad znal Anne??
Dlatego moja koncepcja sie burzy, bo wynika z tego, ze tym Nemo z dłygimi wlosami byl ten, ktory mieszkal z matka i stad zna Anne.

A skąd starzec wiedział że jest wymysłem dzieciaka?

Moim zdaniem zakończenie, czyli pomysł, że wszystkie alternatywne wersje wydarzeń są wymysłem zestresowanego dziecka, bardzo cały film osłabił i niestety zepsuł efekt.

A skad wogole starzec wzią sie w tym nowym swiecie;p ?i dlaczego jako jedyny jest smiertelny?
Swoja droga podobalo mi sie to, ze pojawil sie motym trzeciej drogi.. Wydaje ci sie, ze masz tylko dwa wyjscia, tak lub nie, a tu jednak tak naprawde zawsze jest trzecie, cos w srodku i mozna faktycznie jest tak, ze to ona jest ts najlepsza. Przeciez jesli sie wahasz to znaczy, ze ani jedno ani drugie nie da ci pelni szczescia....
A zakonczenie ja bym zinterpretowala tak: Czas zaczal sie cofac, co symbolizuje, ze zawsze wraca sie mysla do tej jednej najpiekniejszej chwili w zyciu i on wlasnie do takiej chwili wrocil, przeciez sie smial i byl taki szczesliwy...

Głupie pytanie.... przeciez to dzieciak wymysla co dziadek wie i mysli.

Po co więc wymyślona osoba miałaby wiedzieć że jest wymyślona? Po co dzieciak daje jej taką "wiedzę"?

Poza tym dlaczego Nobody jako starzec wiedział że jest wymyślony a jako młodzieniec/dorosły nie wiedział?

Jako chłopiec, który znał swoją przyszłość przez niewymazanie jej z pamięci przez anioła w wieku 9 lat przy rozłące rodziców zastanawia się jaką drogę wybrać. Dobrze wie, że nie ma powrotu. Przez cały film oglądamy kilka ścieżek jego przyszłego życia. Na końcu wraz ze śmiercią Nobodych następuje "wielki kryzys" (była mowa o nim w prelekcjach tych z motion typography:P) i wg mnie Nobody potrafi już odwracać kierunek 4 wymiaru, czyli czasu.

(dodam tylko, że jestem 5 minut po seansie, czas na przemyślenia jeszcze przyjdzie :) )
Co o tym myślicie?

Śmierć każdego z Panów Nobodych mogła też znaczyć podjęcie ostatecznej decyzji przez 9 letniego chłopca.

Film dla mnie jest niesamowitą zagadką i odkryciem jednocześnie. Zgadzam się z Twoją interpretacją nr 3, są ku temu zbyt mocne przesłanki podczas filmu (zwłaszcza końcówka, gdy jest mówione, że wszystko wyjaśnia się pod koniec, a dalej, sam starzec mówi, że wszystko dzieje się w głowie dziecka i wreszcie jest pokazywane, jak dziewięciolatek nie wybiera żadnego z rodziców).

Dodam, jako ciekawostkę, moją drugą interpretację. Film faktycznie podejmuje tematykę fizyków i filozofów natury. Sama mechanika kwantowa zakłada, że cząstki potrafią istnieć w superpozycji stanów A i B. Można tu nawiązać do eksperymentu myślowego "Kota Schroedingera". Wyobraźcie sobie kota zamkniętego w nieprzezroczystym pudle, razem z próbką promieniotwórczą oraz detektorem promieniowania, uwalniającego truciznę w przypadku detekcji. Promieniotwórczość jest zjawiskiem całkowicie losowym, więc póki nie sprawdzi się, czy kot żyje, kot zachowuje się, jakby był jednocześnie żywy i martwy. Dopiero sprawdzenie zawartości pudła odrzuca błędną możliwość. Mniej więcej tak to szło. Można teraz to rozumowanie przenieść na życie Nemo. Może reżyser się zastanawia, co by było, gdyby życie miało możliwość superpozycji stanów, naszych wyborów? Pamiętacie dziennikarza? Wielokrotnie zadaje pytania: "jak można mieć dzieci i nie mieć dzieci?", "czyli straciłeś żonę, ale jej nie straciłeś?". To jest właśnie superpozycja stanów.