...ale mnie niestety nie urzekło. Przez 22 lata od wyjścia animowanej "Mulan" Disneya, człowiek zdążył się przyzwyczaić do kilku rzeczy, które stały się nieodzownym elementem fabuły czy charakteru postaci. Tak że bardzo nie podobały mi się:
- Brak Mushu. Wcale nie musiał być głupkowaty jak w poprzedniej wersji.
- Wrodzone umiejętności, które nazwali "chi". W wersji animowanej Mulan była zwykłą, dość niezdarną dziewczyną, która porwała się na niemal niemożliwe, musiała nauczyć się wszystkiego od nowa nierzadko popełniając błędy. Tutaj mamy kobietę z nadzwyczajnymi zdolnościami, które musiała ukrywać i zdusić na długie lata, bo nie urodziła się facetem. Nijak nie mogłam się z tą postacią jakoś zidentyfikować, dla mnie była to kolejna superbohaterka, coś w stylu mini Wonder Woman w wersji chińskiej.
- Siostra Mulan. Na co ona komu?
- Wiedźma. Chyba miała tylko za zadanie podkreślić, jakie to biedne kobiety (tym bardziej z magicznymi talentami) były w tych Chinach. Spotyka Mulan parę/kilka razy i oddaje za nią życie. Mhm.
- Wroga "armia". Spodziewałam się morza oddziałów, które swoim ogromem zrobiłyby wrażenie. W zamian dostałam garstkę... czegoś.

Jeszcze raz podkreślam: jeśli komuś to wszystko się podobało, to good for him, że czerpał przyjemność z seansu. Dla mnie była to nudna historia okraszona sztucznymi efektami specjalnymi. Gdy film się skończył, odetchnęłam z ulgą. Nie oczekiwałam odwzorowania kropka w kropkę, ale też nie czegoś takiego.