(...) Zabójstwa są efektowne, bo opierają się na zręcznym montażu. Dynamiczny taniec w nocnym klubie przecina się z niespiesznym ceremoniałem throat-f***ingu − oczywiście w wykonaniu uzbrojonego Mastera. Ujęcia Loïs (Kate Moran), tnącej niepotrzebny materiał filmowy, przeplatają się ze sceną ostrych zabaw w klimacie BDSM. Widowiskowość filmu uwydatnić mają neonowe oświetlenie oraz split-screen, ostentacyjnie wyrwany Brianowi De Palmie z rąk. Gonzalez wiedział, jakie rozwiązanie plastyczne będą schlebiały gustom widzów. W efekcie „Nóż + serce” ogląda się jak krzyżówkę „Dressed to Kill” oraz „Wybuchu”, a i voyeurystyczny podtekst przypomina o „Psychozie” czy „Podglądaczu” Powella. Rozgorączkowany soundtrack autorstwa grupy M83 też budzi do życia stare afekty, został bowiem skomponowany z włoskim giallo tętniącym w sercu. Wzorce, z których postanowił skorzystać reżyser, są absolutnie nienaganne.

Chwilami film zwalnia i potrzebuje dłuższej chwili, by się rozpędzić. Wśród porno-aktorów kilka ucieleśnionych stereotypów przydałoby się też podmienić na postaci bystrzej rozpisane, ciut mniej oczywiste. Ostatecznie polecę jednak „Nóż + serce” wszystkim tym, którzy lubią gatunkowe miszmasze. To bowiem dramat przykryty horrorową płachtą, w którym da się odczuć nutę progresyjnego noir oraz kina giallo. Przybita rozstaniem Anne zwraca się do swojej eks-partnerki, mówiąc: „im bardziej mnie zabijasz, tym mocniej cię kocham”. Jeśli te słowa nie pozostają dla Was bez znaczenia i potraficie odczytać je na poziomie emocji czy własnych doświadczeń, tym większe są szanse, że obraz Gonzaleza uznacie za pasjonujący.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath