Nie rozumiem ludzi piszących "na końcu nic nie jest wyjaśnione". To nie był żaden kryminał, ani nawet thriller. Przynajmniej w moim odczuciu. Był to za to dobry film psychologiczny, skupiający się na młodym mężczyźnie ewidentnie stłamszonym przez rodzinną tragedię, a przede wszystkim przez ojca, który miał problemy z agresją. Nie jest to przesadzona opinia. Obaj chłopcy odczuwali skrajne emocje, nawet, kiedy dochodziło między nimi do zwykłych przepychanek. Pokazywali frustrację, chęć wyżycia się, postawienia. Klimat i obrazy dookoła były świetnym tłem, zgodnym z tym, co działo się w ich umysłach. Każdy z bohaterów czuł się zablokowany w pewien sposób, bez wyjścia, bez wolności. Takie odczucia zapewniało nam to lodowate odludzie. Brak muzyki odbieram jako plus. Cisza to idealny dźwięk do takich obrazów. Ostatnia scena była kulminacją negatywnych emocji starszego z synów. Nie był wściekły na niebezpiecznego Konrada za to, że tamten mu groził. To była złość na wszystko co go spotkało wcześniej. Nie mówię, że film był świetny, ale na pewno ciekawy. Co sądzicie?