Aby zrównoważyc inne krytyczne glosy, chce tutaj napisac o pozytywach tego filmu. Jest on taki... normalny i bezpretensjonalny. Bez trudu moge uwierzyc, że taka historia mogła rozegrać przy okazji wielkiego meczu piłki nożnej (wbrew sugestii jednego z uzytkownikow to nie jest film para-dokumentalny). Mogła rozegrać się gdziekolwiek na świecie - w UK, Niemczech, Iranie czy Polsce - gdyby części kibiców zakazano wejścia na mecz. Dla mnie ten film nie jest o ograniczaniu praw kobiet w Iranie, ale o miłości do footballu i o wspólnocie kibiców na meczach. Ja nigdy w życiu nie byłam na meczu, ale pod koniec filmu razem z dziewczynami chetnie zatańczyłabym na ulicy i zapaliła sztuczne ognie. Przeciętny Polak pewnie nie pomyśli, że mógłby z Irańczykiem (a już na pewno nie z Iranką!) podyskutować o piłce nożnej; wydaje się, że dzielą nas ogromne różnice kulturowe. Ten film pokazuje, że te różnice są mniejsze niż się powszechnie wydaje - i chwała mu za to! Chcę się tu jeszcze odnieść do głosów przywołujących inne pozycje irańskiego kina i kręcących nosem na ten obraz. Widziałam około 10 filmów irańskich i w pełni doceniam ich klasę, ale to są filmy innej kategorii - filmy przywołujące pewne 'podstawowe wartości i prawdy', mówiące o życiu i śmierci, wojnie, zabranym dzieciństwie; często operujące bardziej obrazem niż słowem, minimalistyczne - nazywam je dla siebie 'niosące uniwersalne przesłanie'. Fabuła jest tam tylko kostiumem do przekazania pewnej prawdy o człowieku, dlatego opowiedziane historie zawierają często ekstremalne sytuacje oraz niezwyczajnych bohaterów. Nikt mi nie powie, że historie z: Kandaharu, Gdyby żółwie mogły latać, Dzieci niebios, Uniesie nas wiatr, Smaku wiści, Czasu pijanych koni, O piątej po południu czy Deszczu to doświadczenia przeciętnej Iranki czy Irańczyka. W opozycji do wcześniej wymienianych filmów 'Offside'pokazuje współczesny, względnie nowoczesny, zwyczajny Iran. I młodych ludzi, którzy nie dokonują cały czas 'heroicznych wyborów', ale po prostu chcą się bawić.