Psychologiczna rekonstrukcja zbrodni popełnionej w latach trzydziestych przez zagubione w ówczesnej rzeczywistości społecznej małżeństwo. Maliszowie poznali się w pijackiej melinie. On (Franciszek Trzeciak) nie może znaleźć żadnej pracy. Nędza i poniżenie doprowadza ich do zbrodni. Mordują troje ludzi, starych i bezbronnych. Stają przed sądem otoczeni powszechną nienawiścią. Napiętnowani starają się jednak walczyć o życie nie swoje, lecz on jej, a ona (Anna Nieborowska) jego.

Fabularny debiut Grzegorza Królikiewicza jest oparty na głośnej sprawie kryminalnej z lat 30. XX wieku, w którą było uwikłane małżeństwo Maliszów. W filmie widzimy wyrzutków, uparcie, ale bez skutku próbujących znaleźć swoje miejsce w świecie. Przegrani i sfrustrowani, dopuszczają się potrójnego morderstwa, za które zostają postawieni przed sądem. Przebieg zdarzeń nie wydaje się jednak tak oczywisty. Królikiewicz nie udziela widzom zbyt wielu informacji, pokazuje im strzępki scen i zmusza do wysiłku intelektualnego, do poskładania tego wszystkiego w spójną całość. Zamiast fabule daje przemówić formie: czarno-białym zdjęciom, które skupiają się na tle lub wyłowionych z drugiego planu detalach, czy hałaśliwej ścieżce dźwiękowej, której zdarza się zagłuszać wypowiedzi bohaterów. Reżyser podkreśla w ten sposób emocjonalną tonację poszczególnych sytuacji: rosnącą apatię, bezmyślną wściekłość czy niespodziewane wzruszenie.

Maliszowie poznali się w pijackiej melinie na przedmieściach Krakowa, na krótko przed tym, zanim Jan stracił ostatnią pracę. Ich związek od początku naznaczony był piętnem nędzy, poniżenia, beznadziejnych prób uzyskania jakiejkolwiek pracy. Poszczególne epizody ich życia są kolejnymi stopniami prowadzącymi do nieuchronnej tragedii. Maliszowie mordują troje starych i bezbronnych ludzi. Stają przed sądem obciążeni piętnem moralnych potworów, otoczeni nienawiścią. Zaczynają zeznawać, spowiadając się z całego życia...