Matriarchalna wariacja "Na wschód od Edenu". Idealny do analizy kulturo-filmoznawczej jak rodzi się kobieca świadomość seksualna oraz społeczna, dotychczas tłumiona przez patriarchalnych strażników. Chociaż waham się pisząc o dominacji Ojców i Mężów, w przypadku gdy obie siostry wychowywały się bez ojca, a wszyscy mężczyźni jacy przewijają się w filmie są traktowani po macoszemu żeby nie powiedzieć jak zdegenerowane ogarnięte zwierzęcą chucią kukiełki (podskórnie podany kryzys męskości?). Może i dobrze - w końcu to zaledwie drzazga w męskim oku (i światku filmowym zdominowanym przez płeć silną), w przypadku gdy kobieta od tysiącleci miała je zaszyte grubą nicią. Sam film zresztą wydaje się być nakręcony przez osobę, która na kilka dni przed rozpoczęciem zdjęć po raz pierwszy w życiu zobaczyła kamerę. Problem w tym, że poprzez tą stronność i z góry założoną tezę o ucisku, którą przez 80 min usilnie (czyt. topornie) się nam udowadnia (czyt. wtłacza) niewiele wynika, a tak naprawdę widzi się tylko chaotycznie poruszające się szare pionki na równie szarej planszy,które można byłoby zaprezentować na połowie tak zużytego celuloidu. Być może w 1997 roku ten film szokował emancypacyjną seksualnością, ale dziś po takich filmach jak "Pianistka" czy "Intymność" drażni zarówno archaicznym przeźroczystym operowaniem środkami filmowymi, ciężką jednostronną pesymistyczną tonacją (niezręczne zapoznanie się siostry z chłopakiem na jedną noc to zdecydowanie za mało na przeciwwagę ponurego życia bohaterki) czy ogólnie słabo nakreśloną wiarygodnością poszczególnym etapów upadku jak i ogólnym (mizernym) przesłaniem ideologicznym (z na siłę dolepionym naiwnie brzmiącym finałem). Przyznaje że gdyby nie interesująca twarz Morton (która - bez przesady - też nie miała za wiele do zagrania) film można by całkowicie spisać na straty (czasu).