Film irytujący, począwszy od pierwszej sceny - wypadku. Trzeba być imbecylem, żeby zatrzymywać się na środku drogi w nocy (pewnie jeszcze wyłączył światła na tę okoliczność), żeby wyznać miłość. W konsekwencji chłopak – trup, a dziewczyna kończy tylko z ręką na temblaku – podejrzane. No właśnie, dziewczyna też mocno irytująca. Wprasza się na chama do rodziny pogrążonej w żałobie – kompletnie nierealne. Tym bardziej, że poniekąd jest ona przyczyną nieszczęścia. Przecież gdyby nie ona, chłopak nie miałby powodu do zatrzymywania się na szosie. Następna wkurzająca scena – z dzwoneczkiem. Aż trudno uwierzyć, że Sarandon zgodziła się na taką żenadę. Kolejny bzdet – retrospektywna scena farbowania włosów na niebiesko, bez żadnego sensownego uzasadnienia. I biedny Brosnan musi to wszystko dzielnie znosić. Zresztą chyba wszyscy źle się czują w tym filmie. Trudno w nim kogokolwiek polubić. A jak możemy współczuć komuś, kogo nie darzymy sympatią? Następny irytujący gość – młodszy, popieprzony brat ćpun. Właściwie to skończyłem oglądać ten film dla Sarandon i Brosnana, za których daję 2 punkty. Scena jazdy do porodu samochodem niedoszłych teściów to już żenada do kwadratu.