Ani widzimy na ulicach, sklepie, autobusie. Skrytą za uśmiechem, za stworzoną kreacja swojego wizerunku. Ani ze słabszą psychiką już nie widzimy ….
To dobry film, poruszająca historii i doskonała Kunis. Ale to historia wygładzona, prawie bajka.
Gwałt to największa trauma kobiety. Obdarcie z godności, z człowieczeństwa. Obdarcie do kości. I tych kości nie okryją markowe ciuchy. Nie pokryje czas. Kobieta zgwałcona już zawsze będzie naga.
Ta scena końcowa … Strzepła traumę niczym pyłek z fałd spódnicy, i pomaszerowała ….
Mnie to nie przekonuje.
Nie czułam bólu, upokorzenia, bezsilności, która potrafi doprowadzić do obłędu.. A demony w postaci pochłoniętych kawałków pizzy, cóż ….
Scena w metrze, gdzie kobiety utożsamiają się z Ani. Z jednej strony bardzo wymowna, bardzo wprost. Z drugiej, jak się czuły te słabe kobiety, które nigdy nikomu. Zawsze z piętnem tej gorszej. Gorsze? Jak się czuły te, których przyjaciółki, córki, których nie ma, bo nie dały rady Czy im siła Ani pomogła, czy wręcz przeciwnie, pokazała ich bezsiłę.
Ja znam inne historie.