Muszę przyznać, że spore zaskoczenie. I to pozytywne. Na pewno film trochę lepszy i dojrzalszy od części pierwszej, która przecież też sama w sobie była dobra.
Już sam początek jest cokolwiek zaskakujący: oto Mary Shelley w trakcie burzowego wieczoru w swej rezydencji opowiada swemu mężowi i lordowi Byronowi ciąg dalszy znanej z części pierwszej opowieści o Frankensteinie i jego monstrum. A więc "Narzeczona..." zaczyna się w momencie, gdzie kończyła się część pierwsza.
I o ile w części pierwszej głównym bohaterem był chyba jednak dążący do odkrycia tajemnicy życia i śmierci dr Frankenstein, to w tym filmie na plan pierwszy wysuwa się monstrum w naprawdę dobrej interpretacji Karloffa. To już nie jest ten beznamiętny zabójca, tylko człowiek z krwi i kości, który potrafi odróżnić dobro i zło, postać niemal tragiczna, a przy tym przejmująco samotna. I podczas gdy demoniczny dr Pretorius tworzy "narzeczoną..." z tych samych powodów, co wcześniej Frankenstein, to Monstrum bierze udział w tym zbrodniczym przedsięwzięciu, gdyż wierzy, że w końcu znajdzie przyjaciela.
Dobrze wyważono proporcje między pastiszem, horrorem i dramatem, przy czym Pretorius i jego postępowanie, a także sama atmosfera filmu (gotycki horror: cmentarzyska, ponure rezydencja, szaleni naukowcy) wywołują autentyczny niepokój.
I do tego jeszcze rewelacyjna scena ze ślepcem, jedynym tak naprawdę przyjacielem monstrum.
Dla fanów klasyki pozycja obowiązkowa.