Jak dla mnie Brosnan dał radę.
A czy z tym naszym życiem to nie jest troszkę tak,że ono nie jest tak do końca nasze, że żyjemy dla innych...

Dokładnie takie właśnie miałem wrażenie. Wypowiedź JJ na dachu to chyba najbardziej osobisty moment w tym filmie, a końcówka jak z filmu edukacyjnego.

A mnie happy end nie dobił. Podobało mi się to, że na przykładzie JJ'a pokazano, że każdy ma momenty zwątpienia, ale nasza subiektywna ocena sytuacji nie powinna wpływać na nasze dalsze losy. Bardzo podobały mi się też różnice między postaciami, tyle tak odmiennych osób o różnym statusie społecznym i o różnych ambicjach, tworzy w końcu grupę przyjaciół, którzy wspierają się wzajemnie, w momentach zwątpienia. Moja ocena to 8 :).

Nie wyobrażam sobie innego zakończenia. To przecież film o nadziei, przyjaźni, opowieść o tym,że z każdej sytuacji jest wyjście. O tym,że nie zawsze ważna jest powierzchowność - bo przecież wszyscy ci ludzie nie są takimi jakimi odbiera ich otoczenie. Że czasami można robić błędy, albo inaczej: okazuje się, że największe predyspozycje do skoku miała osoba, która nie potrafiła do końca wyjaśnić przyczyny. I jeszcze jedno: chcemy być zarówno na świeczniku jak i invisible, prawda?

I myślisz że wybrał akurat walentynki, że czekał tyle czasu na dachu, żeby skoczyć? On czekał na nich, czekał na pomoc ;)

Dzięki za spojler. Dobrze wiedzieć, że film kończy się happyend'em... -.-'

przecież on żartował :) nie było happy endu, JJ skoczył.