No proszę, nie sądziłem, że aż tak będzie widoczny brak Jamesa Wana na fotelu reżysera. Realizacja dosłownie siadła w porównaniu do pierwszych dwóch części. Nie dość, że momentami ewidentnie brakuje tempa, a w środkowej części film okropnie nudzi, to nawet sceny, które miały straszyć zrobiono wyjątkowo oszczędnie i bez takiego rozmachu jak w poprzednikach. Nie sądziłem, że to powiem, ale tak, brakuje efektów i większego powera. Nie trudno wyczuć brak stylu. Film ogląda się jak setki innych w tej tematyce i dosłownie nic go nie wyróżnia (no może poza większym budżetem).

Sama historia jest w sumie na poziomie poprzednich. Na początku w miarę zaciekawia mimo, że wszystko to znamy z horrorów o nawiedzonych domach czy opętaniach. Cieszy ponowny występ Lin Shaye w swojej roli, gdyż ona jest tu zdecydowanie wartością dodaną. Niestety, autorzy przeginają z dobrocią wylewającą się z Elise i dają tak słodkie i ckliwe zakończenie, jakie niewiele razy zdarzało mi się oglądać. Jeszcze [spoiler] to włączenie ducha matki głównej bohaterki w decydującej scenie... wszystko to tak pospieszne i odpychające swoją naiwnością. Ugh... zakończenie to najgorsza część tego filmu.

Poza tym, jakoś średni był ten pomysł zrobienie z tego prequela poprzednich części, bo historią nawiązuje do nich jedynie poprzez wątek Elise (no i oczywiście tych dwóch niby śmiesznych gości od zjawisk paranormalnych). Równie dobrze można było nadać mu zupełnie inny tytuł.

Nie jest to tak, że film jest całkowicie do kitu. Zdarzają się solidne sceny grozy z fajnym klimatem i nieźle budowanym napięciem (o ile tylko nie ma w nich tych nieszczęśliwych śladów stóp... duchów). Sama historia, gdyby nie zakończenie, jest dosyć ciekawa. Może i niektórych przekona powolne tempo tego filmu. Mnie do końca nie przekonało. Film się dłużył, a poza tym w żaden sposób nie jest odkrywczy. To po prostu odgrzewany kotlet.

Moja ocen: 4/10.